บทที่ 287

เสียงในห้องโถงสงบลงหลังจากนั้นครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงมีเสียงซุบซิบและการแอบชี้นิ้วไปมา แต่ฉันโตมากับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ฉันชินแล้วล่ะ

แม้แต่สตรีที่นำเลือดมาให้ เธอก็รีบวางมันลงแล้ววิ่งหนีไป

“ทำไมเมื่อกี้เธอจำฉันไม่ได้ล่ะ” ฉันถามขณะหยิบถุงเลือดขึ้นมาจรดริมฝีปากอย่างหิวกระหาย

ฉันจำไม่ได้แล้วว่าได้ดื่มเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ