บทที่สามสิบแปด

ฉันไม่เคยดีใจที่ได้เจอแวมไพร์เท่านี้มาก่อนในชีวิต

ชายคนที่จับตัวฉันไว้รีบปล่อยฉันลงบนพื้นแล้วกระโจนเข้าร่วมการต่อสู้ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

อืม ก็ไม่ใช่การต่อสู้ซะทีเดียว เรียกว่าการสังหารหมู่จะเหมาะกว่า

เจ้าชายลูเซียนอยู่ในร่างแวมไพร์เต็มตัว ดวงตาแดงก่ำ กรงเล็บยาวเหยียด เขี้ยวทั้งสี่ซี่เผยอวดเต็มที่ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ