บทสี่สิบเก้า

สายลมเกรี้ยวกราดปลุกฉันให้ตื่นจากการหลับใหลในความว่างเปล่า

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันไม่มีตัวตน และในชั่วขณะถัดมา ฉันก็นั่งอยู่บนปุยเมฆหนานุ่มแสนสบาย

ฉันมองไปรอบตัว พลางสูดหายใจเข้าลึกด้วยความตกตะลึงในความงดงามของโดมสวรรค์ที่ฉันล่องลอยอยู่

ตอนแรกฉันอยู่เพียงลำพัง สับสน และทึ่งไปกับทุกสิ่ง แต่แล้วฉันก็ได้ยิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ