บทที่ 154 เม็ดทรายในกำมือนี้จะมีค่าเทียมเพชรในหัวใจพี่

ศุภิสรายืนตัวแข็ง ดวงตาสีอ่อนมองทุกการกระทำของคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำใสๆ ที่เอ่อคลอ ไม่ได้ตอบคำถามนั้น หากกลับค่อยๆ ย่อกายลงใช้มือกอบเม็ดทรายที่พื้นขึ้นมาหนึ่งกำ แล้ววางมันลงในกำมือของอีกฝ่ายแทนคำตอบ การกระทำนั้นทำให้ชายหนุ่มหัวใจพองโตคับอก รู้สึกเต็มตื้นในใจเกินบรรยาย รับรู้ถึงความหมายที่เธอต้องการบอก...