บทที่ 30 เว่ยซื่อจื่อไม่ลอบกัด

อี้เสี่ยวฟานแม้ว่าจะไม่ได้ยินทุกคำแต่เขาก็พอจับใจความบางอย่างได้แต่ก็ไม่กล้าถามนางที่เดินจากไปแล้ว เขามองอย่างเพ่งและวิเคราะห์ตามหลังไป๋ซูเม่ยที่ควบม้าออกไปตามเส้นทางที่เขาคุ้นเคยด้วยความแปลกใจ

“สตรีที่มิได้อยู่ในเมืองหลวงจะรู้จักเส้นทางลับบนเขานี้ได้เช่นไรกัน นางรู้เส้นทางลัดที่จะมาดักซุ่มโจมต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ