บทที่ 44 ลูกอ้อนของซื่อจื่อ

“ปล่อยนะ ข้าไม่อยาก คุยกับท่าน…อ๊าา อย่ะ…อย่า….เฟิงหรงท่านมัน…คนเลว!! อ๊าาา”

นิ้วที่สอดเข้าไปร่องกลีบลึกจนสุดพร้อมกับลิ้นที่ดูดดึงยอดปทุมสีสวยที่ไม่เคยกลับมาขาวเนียนดังเดิมเลยสักวันเดียวเพราะเขามักจะทิ้งร่องรอยเอาไว้เสมอ สุดท้ายไป๋ซูเม่ยก็ต้องแพ้ลูกอ้อนของซื่อจื่อที่รุนแรงและเร่าร้อนจนนางต้องยอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ