บทที่ 47 ลงโทษเด็กดื้อ

ซอกคอที่ขาวเนียน ทั้งกลิ่นกายที่หอมเย้ายวนที่ออกมาจากลู่จื้อ เมื่ออยู่ใกล้กับจมูกของโจวหรงเฉิง เขาก็หลงลืมความยับยั้งชั่งใจที่ตนเองมีเสียหมด

“จื้อเออร์” เขาเอ่ยเรียกนางด้วยแห้งที่แหบพร่า

ลู่จื้อที่คิดว่าเขาจะตำหนินางอีกครั้ง ก็หันมาเพื่อจะสั่งให้เขาหยุดต่อว่าได้แล้ว ไม่คิดว่าฝ่ามือหนากับยึดต้นคอของน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ