บทที่ 49 ทุกสิ่งล้วนแต่ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว

เสี่ยวเฮยมันก็ไม่อยู่ให้นายหญิงของมันจัดการหรอก พอโจวหรงเฉิงออกมาเดินสมาธิมันก็หายกลับเข้าไปอยู่ในป่าของมันอย่างรวดเร็ว

“เหตุใดหน้าเจ้าถึงได้เป็นเช่นนั้น” สิ่งแรกที่โจวหรงเฉิงลืมตาขึ้นมาเจอคือ ลู่จื้อที่จ้องมองเขาอย่างไม่พอใจอยู่ที่ริมสระน้ำ

“ไม่มีอันใด ข้าจะออกไปด้านนอกแล้ว ท่านก็สมควรจะกลับจวนเช่น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ