บทที่ 92 อดีตถึงปัจจุบัน

ธานต์เมธามองดูบิดา ที่กำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกบ้านมือที่เริ่มเหี่ยวย่นไปตามวัยปาดน้ำตาลวกๆ คนเป็นลูกถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกสงสารบิดา เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นบิดามีสีหน้าท่าทางเช่นนี้ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาธานุภาพก่อนจะยิ้มให้

“พ่อ... ผมจะไปตามพิมพ์กลับมาพ่อไม่ต้องห่วงนะ พิมพ์เป็นคนดีผมเชื่อว่ายังไง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ