บทที่ 15 บังเอิญผ่านมา ?

จ้าวจื่อรั่วอ่อนล้าจนไม่อาจคิดสิ่งใดได้อีก รู้เพียงแค่ว่าเขาจับดึงมือนางให้วางบนแผ่นอกที่มีรอยแผลเป็น  นางหลับใหลไปพร้อมกับเสียงหัวใจของเขา

เช้านี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา  นางรู้สึกตัวตื่นเพราะการเคลื่อนไหวของกู้ตงหยาง แต่เขากลับลูบใบหน้าและบอกให้นางพักผ่อน

“ข้ามีงานต้องไปที่ค่ายทหาร เจ้าไม่ต้องรีบลุกข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ