บทที่ 10 10
มัสมินถูกคนตัวโตฉุดกระชากเข้าไปถึงประตูทางเข้าอพาร์ตเมนท์สูงห้าชั้นและเมื่อผ่านหน้าเคาน์เตอร์ชั้นล่างซึ่งมีเจ้าหน้าที่เฝ้าอพาร์ตเม้นท์นั่งดูอยู่ด้วยความประหลาดใจหญิงสาวจึงหยุดตัวเองลงด้วยรู้สึกอับอายสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้
เธอเหมือนผ่านสมรภูมิรบมาก็ไม่ปาน ชุดราตรีเปียกชื้น ผมเผ้าสยายยุ่งทั้งบนใบหน้าและต้องทนตีสีหน้าไม่รับรู้อะไรทั้งที่เจ็บมือเพราะลอวเรนซ์จับมือเธอไว้และบีบมันแรงยิ่งกว่าโกรธแค้นกันมาแต่ปางไหน หญิงสาวไม่อยากให้เธอและหนุ่มต่างชาติเป็นที่สนใจของใครมากไปกว่านี้จึงยอมให้เขาจูงมือไปถึงห้องพักบนชั้นสุดท้ายแต่โดยดีแล้วค่อยสำแดงความพยศตอนมาถึงหน้าห้องพักด้วยการบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมแม้ต้องฝืนความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวดก็ตาม
“ขอไวโอลินให้ฉันเถอะค่ะ...ขอบคุณมากที่มาส่งถึงห้องพัก”
มัสมินยื่นมือออกมาเพื่อขอกระเป๋าเครื่องดนตรีที่เขาหิ้วตามมาด้วยจึงทำให้ลอวเรนซ์เห็นรอยแผลลึกพาดผ่านมือบางหลายแผล หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันบอกให้รู้ว่าเธอกำลังสกัดกลั้นความเจ็บปวดไว้เต็มที่เพราะรอยแยกบนปากแผลมีเลือดซึมออกมาแดงเถือกทั้งฝ่ามือ ชายหนุ่มเหยียดปากและมองเธอด้วยสายตาดูถูกเช่นเดิม
“ผมไม่ชอบให้ใครมาไล่ผมแบบนี้ ถ้าผมอยากกลับ ผมก็จะกลับเองในเวลาที่ผมพอใจ”
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาแสดงอำนาจแถวนี้! นี่เป็นห้องของฉัน ฉันมีสิทธิ์อนุญาตให้ใครก็ได้ที่ฉันพอใจเข้าไปในห้อง”
“นั่นไง! ใครก็ได้ที่คุณพอใจ แล้วมีใครสักกี่คนแล้วที่เข้าไปในห้องของคุณ!”
“หยาบคาย! ลอวเรนซ์ คุณกำลังใช้ความรู้สึกของตัวเองดูถูกคนอื่นอย่างไม่ยุติธรรม”
“ดูถูกน่ะถูกแล้ว ก็เพราะดูผิดผมเลยเป็นไอ้งั่งให้คุณหลอกใช้อยู่ตั้งนานสองนาน ถ้าคุณไม่ยอมเปิดประตูให้ผมเข้าไปเราได้เห็นดีกันแน่!”
“อย่ามาขู่ฉันเลยค่ะริค คุณไม่กล้าหรอก ถ้าคุณทำอะไรบ้า ๆ ฉันจะแจ้งตำรวจ”
“ข้อหาอะไร! ถ้าเป็นข้อหาพังไวโอลินของรักของคุณตัวนี้ผมก็ยินดีจะจ่าย!”
“อย่านะคะริค!”
มัสมินตีบตันกับการตอบโต้คน ๆ นี้เสียแล้วทั้งที่คิดว่าที่แห่งนี้เธอถือไพ่เหนือกว่าหากทว่าไม่เป็นดังตั้งใจ ประกายตาของหญิงสาวอ่อนลงจากที่เป็นสีเข้มจัดเมื่อครู่ เธอทำได้ก็เพียงดึงกระเป๋าใส่เครื่องดนตรีกลับมาจากมือของเขาและเลื่อนซิปด้านหน้าเพื่อล้วงหยิบการ์ดออกมารูดผ่านรหัสเปิดประตูห้องพัก ลอวเรนซ์ดูจะพึงพอใจต่ออาการหวาดกลัวคำขู่ของเขา
มัสมินเปิดประตูและยอมให้เขาเข้าไปด้านในซึ่งเป็นอพาร์ตเม้นท์ที่มีห้องเช่าตกแต่งแบบสมัยใหม่อาจรองรับชาวต่างชาติที่เข้ามาเช่าพัก แต่ทันทีที่ประตูปิดลงเธอหันมาเห็นเขาวางกระเป๋าไวโอลินลงกับพื้นก่อนจะก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็วและพื้นที่ภายในห้องก็ดูแคบเล็กไปเสียแล้วกับการถอยหนีได้ไม่ทันทำให้ร่างบางถูกดันลงไปนอนบนโซฟาโดยมีร่างสูงใหญ่กำยำคร่อมเธอไว้ด้านบนขณะใช้ขาแข็งแรงตรึงเรียวขาของเธอไว้ไม่ให้เขยื้อนหนี
“ริค! ฉันให้คุณเข้ามาในห้อง แต่ไม่ได้ให้มาทำแบบนี้นะคะ!”
มัสมินแย้งเสียงตระหนก มือเจ็บที่ดันหน้าอกเขาไว้ก็ช่วยอะไรไม่ได้เมื่อใบหน้าคร้ามคมก้มลงมาจนจมูกโด่งชิดแก้มหญิงสาว
“คุณตกใจด้วยเหรอแค่ผู้ชายทำแบบนี้กับคุณ ในเมื่อคุณเคยทำกับผู้ชายคนอื่นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน!”
“คุณไม่มีวันเข้าใจหรอกค่ะ ริค เราต่างเป็นคนแปลกหน้าต่อกันเสียแล้ว คุณก็เลยไม่รู้ว่าฉันเป็นยังไง และถ้าคุณยังเข้าใจอะไรผิด ๆ อยู่แบบนี้ก็ป่วยการที่ฉันจะอธิบาย”
“มันไม่เรียกว่าอธิบายหรอก มิวซีอา...คำว่าอธิบายกับแก้ตัวความหมายมันไกลกันโข”
“ริค...” หญิงสาวรู้สึกเหมือนใจจะขาดเมื่อลอวเรนซ์เบียดอกกำยำเข้าหาเนินทรวงอวบนุ่มที่คอยจะทะลักล้นออกมานอกชุดราตรีซึ่งบัดนี้ความชื้นทำให้มันแนบผิวอวดสัดส่วนโค้งเว้าดังไวโอลิน
“ฉันไม่เคยโกหกคุณ ได้โปรดเถอะนะคะริค อย่าทำแบบนี้กับฉันเพราะมันก็ไม่ได้ช่วยให้ความเข้าใจของคุณดีขึ้นมา”
“มิวซีอา...การที่คุณเอาเงินจากพ่อผมแล้วหายไปจากชีวิตของคนที่เขารักคุณมันแสดงเจตนาที่ไม่จริงใจกับคนที่คุณบอกว่ารักเลยสักนิดเดียว”
“จะให้ฉันทำยังไงล่ะคะ ฉันยินดีไปจากชีวิตของคุณตอนนี้เลยก็ได้ ฉันจะไป”
“คุณไปไหนไม่ได้!”
ใบหน้าคมคายก้มลงฝังเรียวปากหนาได้รูปบนกลีบปากของหญิงสาวทว่าไม่รุนแรงดังคราวแรก เป็นจูบหนักที่กำลังจะหลอมเธอให้ละลายอีกครั้งด้วยลิ้นร้อนซอกซอนไปในทุกมุมของอุ้งปากสาวราวขนนกเลียดไล้แม้อาจยังมิผ่อนคลาย มัสมินกลับรู้สึกได้ถึงแรงรัญจวนกำลังทะยานขึ้นมาอยู่เหนือสำนึกที่กำลังต่อต้าน
“ริค...อย่าค่ะ”
“มิวซีอา...” ร่างเล็กเริ่มสั่นสะท้านใต้ร่างสูงใหญ่ยามเมื่อเขาผงกศีรษะขึ้นมองใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงหิวเงินให้เต็มตาอีกครั้ง นัยน์ตาสีน้ำตาลใต้แพขนตางอนงามคู่นั้นอาบไปด้วยประกายแห่งความเจ็บปวดและหวาดกลัว ทว่าสำหรับลอวเรนซ์มันกลับสะท้อนความลวงหลอกที่เขาไม่มีวันให้อภัย
“คนเรามักค้นพบตัวเองตอนที่ทุกอย่างมันสายไปหมดแล้ว เหมือนที่ผมค้นพบว่าตัวเองงี่เง่าที่สุดตอนคุณหายไป และยิ่งกลายเป็นไอ้โง่ตอนรู้ว่าพ่อผมถูกคุณหลอกเอาเงินสิบล้าน คุณไม่มีทางเลือกหรอกมิวซีอา”
