บทที่ 13 13

เมื่อรวบรวมสติและความเข้มแข็งได้ ร่างงามระหงจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องและพบว่ามีชายต่างชาติร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อยืดกางเกงเดนิมสีทึมสวมรองเท้าบู๊ทสองคนยืนรอเธออยู่แล้ว กรอบหน้าของคนทั้งคู่ขึงขังดุดันใต้เรือนผมสีน้ำตาลเข้มทว่าประกายตาสีมรกตหม่นนั้นกลับฉายความอ่อนน้อมต่อสตรีตรงหน้า หนึ่งในนั้นก้มศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า

“คุณริคให้พวกเรามารับคุณมัสมินครับ”

“ตอนนี้ริคอยู่ที่ไหนคะ?”

“พวกเราจะพาคุณไป เชิญครับ...คุณมัสมิน”

หญิงสาวลังเลหากก็ไม่มีเวลาพอจะตัดสินใจ เธอเดินตามชายทั้งสองซึ่งมีอุปกรณ์สื่อสารติดไว้กับตัวไปถึงรถเบ๊นซ์สีดำสนิทจอดอยู่หน้าอพาร์ตเม้นท์ซึ่งไร้คนพลุกพล่าน ชายร่างใหญ่ปฏิบัติต่อเธอเยี่ยงสุภาพสตรีซึ่งควรให้เกียรติด้วยการเปิดประตูเชิญให้นั่งบนเบาะหลังก่อนจะพารถสีดำคันหรูทะยานออกไปมุ่งหน้าสู่เส้นทางนอกตัวเมืองซึ่งไม่ใช่ทางไปเซลิโน่

ถ้าตกลงกับลอวเรนซ์ได้เธอจะไม่ยอมให้เรื่องระหว่างเธอกับเขายืดเยื้อต่อไปอีก มัสมินตั้งความหวังแม้เลือนรางในความคิด แม้สับสนวุ่นวายและใช้สมองนึกหาคำพูดที่จะทำให้มาเฟียจอมเย็นชาทว่าเลือดร้อนอย่างลอวเรนซ์เข้าใจหญิงสาวก็ไม่ลืมที่จะสังเกตภาพที่ปรากฏท่ามกลางความมืดหมองนอกหน้าต่างรถว่ามันเคลื่อนตัวห่างออกมาจากตัวเมืองศิวิไลซ์ภายในเกาะมากโขแล้ว

ชายทั้งสองที่มารับเธอเป็นคนของลอวเรนซ์ดูท่าทางจะเป็นผู้สนิทและติดตามทั้งปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ยอมปริปากพูดอะไรมากกว่าทำตามคำบัญชาของเจ้านาย ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่ทายาทของชายผู้มากอิทธิพลอย่างจิอานนี่ ลอวเรนซ์กลายเป็นผุ้กุมบังเหียนและครอบครองกิจการทั้งหมดแทนบิดา มัสมินกำลังนึกใคร่ครวญอย่างเงียบสงบว่าเธอจะทำความตกลงกับผู้ชายที่มีอำนาจล้นเหลือทางการเงินและแผ่อิทธิพลเข้ามาครองำชีวิตทั้งชีวิตของเธออย่างไรดี.....จะพูดกับเขาเช่นไรดี

“ถึงแล้วครับ...คุณริครออยู่ด้านในครับ คุณมัสมิน”

จิตสำนึกของมัสมินถูกปลุกให้ตื่นตัวอีกครั้งเพื่อจะพบว่าสถานที่ซึ่งเธอก้าวย่างลงจากรถเบ๊นซ์สีดำเป็นมันปลาบคือบ้านสไตล์โคโลเนียลแสนสวยริมทะเล คนของลอวเรนซ์พารถสีดำคันหรูเคลื่อนห่างออกไปราวเข้าใจว่าการปฏิบัติภาระกิจตามคำสั่งเสร็จสิ้นลงแล้ว

ที่เหลือคือเธอซึ่งต้องแผชิญหน้ากับ เขา ลำพังในสถานที่อันเป็นส่วนตัวทว่าเปลี่ยวเหงาเหลือเกินสำหรับความครั่นคร้ามที่กำลังจู่โจมหัวใจของหญิงสาว แสงจากโคมไฟสว่างจ้าส่องนำทางมัสมินไปยังระเบียงบ้านตกแต่งด้วยไม้และเปลือกหอยอย่างวิจิตร

ที่นั่นเธอเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองเสื้อยืดเนื้อบางแนบลำตัวและกางเกงเดนิมสีทรายขับเสน่ห์บนเรือนกายกำยำสมชายของหนุ่มอิตาเลี่ยนใบหน้าคมคายดึงดูดสายตายิ่งนัก หากแต่สำหรับหญิงสาวเขาคือมาเฟียอาบวิญญาณของซาตานเต็มคราบและไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอต่อไปหลังจากนี้

มัสมินเดินไปหยุดอยู่ด้านหนึ่งซึ่งห่างจากเขาที่ยืนกอดอกแน่นไปด้วยมัดกล้ามพิงอยู่กับขอบไม้ริมระเบียงขณะมองมาด้วยแววตาเปี่ยมความสมหวัง เธออยากร้องไห้เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะผุดพรายบนมุมปากหยักสำแดงร่องรอยความอำมหิตชัดเจน

“ผมพูดอะไรไม่เคยผิด...มิวซีอา คุณต้องบากหน้ามาหาผมคืนนี้อย่างที่ผมว่าไว้”

“ฉันยังไม่ได้ตกลงอะไรทั้งนั้น! ที่ฉันมาที่นี่เพราะสัญญาทาสที่คุณจ้างฉันที่เซลิโน่  ลอวเรนซ์...คุณเล่นบีบบังคับกันแบบนี้ก็เท่ากับไม่มีทางเลือกให้ฉันเลยนะคะ!”

“แต่คุณก็มาที่นี่...หึ”  ใบหน้าคมเข้มด้วยผิวสีแทนหันออกไปยังเวิ้งฟ้าที่ลาดลงมาจรดผืนน้ำดำทะมึนเบื้องหน้าขณะหลับตารับสายลมหวีดหวิวและเสียงคลื่นสาดซัดยามค่ำคืนราวกำลังซึมซับความพึงพอใจจากเสียงประสานราววงดนตรีวงใหญ่ในบรรยากาศแห่งห้วงมหาสมุทร

มัสมินแทบจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ เขาช่างไม่ใส่ใจและมีความสุขอยู่ได้ในยามที่เธอร้อนราวไฟประลัยกัลป์แผดเผาหัวใจจนเกือบวอดวายไปแล้วในตอนนี้ ทว่าเมื่อเขาหันกลับมาและเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งความหยาบเถื่อนก็เข้าครอบงำนัยน์ตาสีฟ้ามรกตที่เข้มจัดด้วยโทสะอัดแน่นอยู่ภายใน

“ริค! คุณจะทำอะไร!” มัสมินถอยกรูดไปเบื้องหลังหากแต่ไม่ทันเวลาที่ชายร่างใหญ่ปรี่เข้ามากระชากเธอไว้ในอ้อมแขนที่มิอาจหาความอบอุ่นได้เลยนอกจากเพลิงแห่งความเดือดดาลโหมกระหน่ำราวคลื่นคลั่งอันร้อนรุ่ม

“คุณมาที่นี่ก็เท่ากับยอมรับข้อตกลงที่จะเป็นโสเภณีให้ผมแล้ว มาสนุกกันหน่อยเป็นไง อยากรู้เหมือนกันว่าลีลากับรสชาติของผู้หญิงค่าตัวสิบล้านมันจะน่าลิ้มลองจนทำให้ผมโหยหาคุณได้หรือน่าเบื่อจนต้องเฉดหัวคุณทิ้งไปเสียคืนนี้!”

“ไม่นะคะ ริค! ฉันจะคุยกับคุณแค่เรื่องสัญญาว่าจ้างฉันเท่านั้น ฉันจะลาออก จะไม่เล่นไวโอลินที่เซลิโน่อีกต่อไป!”

“คุณไม่ใช่นักไวโอลินของเซลิโน่อีกแล้ว! หน้าที่ของคุณตอนนี้คือต้องสนองความสุขให้ผมบนเตียง ถ้าผมมีอารมณ์อยากได้คุณเมื่อไหร่และที่ไหนบนหาดส่วนตัวของผม คุณจะปฏิเสธไม่ได้แม้แต่จะคิด และไม่ต้องกลัวไป...”

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปจนริมฝีปากชิดติดกับเรียวปากอิ่มทว่าซีดหมองบนใบหน้าชื้นเหงื่อของหญิงสาวที่กำลังสั่นสะท้านด้วยความพรั่นกลัวขณะเขาออกแรงบีบต้นแขนของร่างเล็กที่ยังขัดขืนไม่ยอมแพ้อยู่กับอกแกร่ง

“ทุกครั้งที่สนองผมได้ถึงใจ คุณจะได้ค่าเหนื่อยตอบแทน ผมรู้ว่าคุณคงชินแล้วกับเรื่องอย่างนี้ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเหนื่อยฟรีบนเตียงไง มิวซีอา!”

“ริค!”