บทที่ 57 57

“ห้องรับแขก ใช่...มันเป็นห้องรับแขก อย่างน้อยที่สุดก็มีคุณกับผม”

ร่างอรชรหยุดทัดทานแต่สนองเขากลับไปบ้างด้วยการลูบไล้มือเรียวบางไปตามกล้ามเนื้อเป็นลอนบนหน้าท้องและกล้ามอกแน่นตึงซึ่งเต็มไปด้วยไรขนอ่อนสีน้ำตาลน่าหลงใหล มัสมินแขม่วหน้าท้องแบนราบและหายใจแรงเมื่อร่างสูงใหญ่กำยำเลื่อนมือข้างที่ปาดป่ายบนสะ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ