บทที่ 9 9

ร่างสูงกำยำทำเสียงกระด้างใส่ อยากรู้นักถ้าปล่อยให้นอนอยู่ตรงนี้จะรู้สึกเช่นไรหากเขาไม่ช่วยเธอจริง ๆ

“ผมบอกให้คุณลุกขึ้นไง!...มิว...”  คำพูดของเขาขาดหายไปเสียเฉย ๆ เมื่อต้องผงะทันทีที่ดึงข้อมือหญิงสาวซึ่งยังนอนแน่นิ่งขึ้นมา นี่เขาผลักมัสมินล้มแรงจนไม่รู้เลยว่าเธอได้บาดแผลเต็มฝ่ามือไปแล้วเมื่อครู่ ลอวเรนซ์ใช้กำลังเพียงน้อยพลิกร่างที่นอนหน้าคว่ำขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะหลงลืมความชิงชังไปชั่วขณะที่ไล้ปลายนิ้วปัดเม็ดทรายและลูบรอยน้ำเค็มออกจากใบหน้าซึ่งก็ยังงดงามอยู่เสมอสำหรับเขา

หนุ่มลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลี่ยนต้องสะกดกลั้นความปรารถนาที่กำลังไหลบ่าออกมาอีกครั้งตั้งแต่มัสมินห่างหายไปจากชีวิตของเขาและทำเช่นไรก็ลืมได้ยากเย็นอยู่เช่นนั้น ทว่าความเกลียดแรงทำให้เขาไล่ล่าเธอยิ่งกว่าสัตว์ป่ากระหายเนื้อ ถ้าเธอไม่โลเลใจง่าย ถ้าเธอไม่คิดเอาแต่ได้จากผลประโยชน์มหาศาลในตัวเขา มัสมินคือหนึ่งหญิงในดวงใจซึ่งเขาไม่มีวันทอดทิ้งไปได้เยี่ยงเธอทำ

“มิวซีอา...” ลอวเรนซ์ลอวเรนซ์เผลอครางชื่อนั้นขึ้นมาท่ามกลางเสียงกระซิบจากสายลมและเกลียวคลื่นในแสงจันทร์เต็มดวงอาบไล้ลงบนเนินผิวผ่องผุดของทรวงอกอวบอิ่มใต้ชุดราตรีเปียกชุ่มยามกระเพื่อมไหวขึ้นลง หากแต่ในทันใดที่กายเล็กเริ่มขยับเมื่อเวลาผ่านไปชั่วครู่ชายหนุ่มกลับพบว่าเขากำลังโอบกอดร่างบางไว้เกือบแนบแน่น

“มารยา!” เขาเริ่มกราดเกรี้ยวขึ้นมาอีกหนก่อนจะผละออกจากร่างอรชรปล่อยให้มัสมินซึ่งเริ่มรู้สึกตัวนอนมึนงงตามเนื้อตัวเกรอะกรังเม็ดทรายและคราบน้ำเค็ม เธอเจ็บไปหมดบนฝ่ามือขณะหยัดกายขึ้นนั่งและเงยหน้ามองคนใจดำที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าอย่างไร้ความปราณี หญิงสาวเตือนตัวเองว่าอย่าได้ร้องขอความเมตตาจากคนที่กำลังจะฆ่าเธอให้ตายด้วยประกายตาเชือดเฉือน

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ มิวซีอา! อย่าคิดว่าผมอยากจะช่วยคุณกะอีแค่แกล้งเป็นลมต่อหน้าผมแบบนี้!”

“อย่ามาออกคำสั่งกับฉัน ฉันไม่อยากไปไหนกับคุณทั้งนั้น เกลียดฉันนักก็ปล่อยให้ฉันตายอยู่ตรงนี้ แต่ฉันจะไม่ยอมรับข้อเสนอของคุณ ฉันจะไม่เป็นนางบำเรอของคุณ ไม่มีวัน!”

“อยากลองดีกับผมก็เอาสิ มิวซีอา! พรุ่งนี้คุณต้องซมซานมาหาผม ต้องกลับมาร้องขอรับข้อเสนอเป็นนางบำเรอของริคาร์ดิโอ มาร์โค ลอวเรนซ์ คนที่กำชีวิตคุณเอาไว้แล้ว...ทั้งชีวิต!”

พอเริ่มรู้สึกตัวว่าตั้งสติได้มัสมินก็ถูกร่างหนาดึงเธอกลับไปที่รถอีกครั้ง หญิงสาวกุมมือข้างที่เจ็บไว้แน่น น้ำตาเจ้ากรรมก็คอยแต่จะไหลออกมาไม่หยุด ทำไมลอวเรนซ์ถึงได้โหดร้ายปานนี้ เธอมองเห็นแต่นัยน์ตาสีฟ้ามรกตอันเข้มเครียดและใบหน้าบูดบึ้งบนร่างใหญ่สีแทนของเทพบุตรหัวใจซาตาน

“ฉันจะกลับที่พักของฉันเอง คุณไม่ต้อง...”

“อยากกลับไปสภาพทุเรศทุรังแบบนี้รึไง หรืออยากให้ไอ้หื่นที่เปลี่ยวแถวนี้ฉุด เข้าไปในรถ! ผมจะพาไปส่งที่พักของคุณเอง”

ชายหนุ่มออกคำสั่งก่อนเปิดประตูรถสปอร์ตเพื่อดึงร่างเล็กกลับเข้าไปนั่งที่เบาะข้างคนขับโดยไม่นึกสนใจว่าสภาพเนื้อตัวเปียกปอนและชุดราตรีชุ่มน้ำเค็มเปรอะเม็ดทรายของมัสมินจะทำให้รถคันหรูแพงระยับหมองลงแต่อย่างใด ลอวเรนซ์กลับเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัยก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์ก็อดไม่ได้ที่จะหันมองคนข้าง ๆ อีกครั้ง

มัสมินไม่ยอมหันมามองเขาแม้แต่น้อย ได้แต่กอดกระเป๋าใส่เครื่องดนตรีของเธอเอาไว้โดยนึกไปไม่ถึงว่าท่าทีหยิ่งผยองของเธอรบกวนความรู้สึกของอีกฝ่ายมากเพียงไหน เขาเกลียดท่าทีแบบนี้ชะมัด!...ไม่เคยมีใครแสดงความท้าทายเจ้าของ ยูนิโก้ แอร์ไลน์ เหมือนมัสมิน เธอไม่ได้แค่ทำให้เขาโกรธแต่ยังฉุดความว้าวุ่นในส่วนลึกขึ้นมายามได้อยู่ใกล้ชิดผู้หญิงที่เขาตั้งใจจะเกลียดเธออีกครา

“ส่งฉันตรงนี้ก็ได้ค่ะ....ขอบคุณ” มัสมินไม่ลืมที่จะกล่าวกับลอวเรนซ์อย่างสั้น ๆ ห้วน ๆ เมื่อเขาพารถสปอร์ตสีน้ำเงินคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าอพาร์ตเม้นท์ซึ่งอยู่ในมุมอันสงบของตัวเมืองที่ยังไม่รู้จักหลับใหลยามค่ำคืน หากแต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถออกไปมือบางกลับถูกรั้งไว้จากผู้อยู่หลังพวงมาลัยรถ

“ผมจะไปส่งคุณที่ห้อง มิวซีอา!”

บทที่ ๓  สัญญาของมาเฟีย

มัสมินอยากปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันร่างสูงใหญ่ซึ่งทำท่าไม่สนใจว่าเธอจะแสดงอาการแข็งขืนออกมามากเท่าใดก็ตาม ร่างบางในชุดราตรีชื้นหมาดถูกเขากระชากลงมาจากรถแต่หนุ่มอิตาเลี่ยนก็ยังแสดงน้ำใจเล็กน้อยด้วยการดึงกระเป๋าไวโอลินที่เธอกำลังจะกุมไว้ไม่ได้ไปอยู่ในมือของตัวเอง หญิงสาวขืนตัวออกจากแขนหนาที่โอบบ่าเธอไว้อย่างถือสิทธิ์ก่อนจะโพล่งออกไปอย่างเหลืออด

“ฉันกลับห้องของฉันเองได้...คุณคงไม่ต้องหวังดีกับฉันขนาดนั้น เพราะถึงยังไงตอนนี้คุณก็แทบไม่อยากเห็นหน้าฉันอยู่แล้ว!”

เสียงนั้นสั่นเครือ เธอจะควบคุมตัวเองต่อหน้าเขาได้อย่างไรไม่ให้ความอ่อนแอข้างในสำแดงตัวตนออกมา ทั้งที่ก็รักเขามากขนาดนี้แต่ท่าทีร้ายกาจของลอวเรนซ์ทำให้เธออยากตายมากกว่าจะได้รับแม้เพียงเสี้ยวหนึ่งของความเมตตา

“เจ็บขนาดนี้ยังจะมาทำอวดดีอีกหรือ มิวซีอา! ผมแค่ไม่อยากให้คุณตายไปเสียก่อนยังไม่ทันได้ชดใช้อะไรให้ผม นอกจากมารยาแล้วยังจะกล้าดี อยากรู้นักว่าผู้หญิงต่ำทรามอย่างคุณมีปัญญาจะตอบโต้อะไรได้อีกทั้งที่จนตรอกแบบนี้!”

“ลอวเรนซ์

!”