47

ตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงมาทางเรา ฉันหันขวับไปทันที มือยังคงกุมมือน้องสาวไว้แน่นราวกับว่าเธอจะหายไปถ้าฉันปล่อย ท่านนายพลและชายาไวเลียกำลังเดินมาทางเรา ฉันตัวแข็งทื่อแม้ว่าบนใบหน้าของนางจะมีรอยยิ้มก็ตาม ฉันไว้ใจนางไม่ได้อีกแล้ว

“อย่ากลัวไปเลย” ไวเลียพูดเบาๆ หยุดยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ