บทที่ 77 เลี้ยงไม่เชื่อง

“ปล่อย! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! ปล่อย!”

แม่พิศละสายตาจากทิวไม้มึดทึบด้านนอกมามองต้นเสียงกราดเกรี้ยว ดวงตาสวยหวานวาวโรจน์เมื่อเห็นร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวลงดงามมากขึ้นกว่าเดิมของแม่แพงกำลังถูกนางบ่าวหลายคนฉุดกระชากขึ้นมาบนเรือน แต่แม่แพงก็ยังไม่หมดฤทธิ์ทั้งดิ้นรนทั้งกรีดร้องให้บ่าวไพร่ปล่อยตนเอง

แต่เม...