บทที่ 2 พันธะปลุกพลัง

เสียงกลองเริ่มขึ้น ดังกระหึ่มก้องกังวานราวกับดังสะท้อนขึ้นมาจากใต้พิภพ พิธีกรรมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เหล่านักบวชปรากฏกายออกมาจากหลังเสาหิน เคลื่อนไหวในลักษณะที่ทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัวแม้จะบอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร

มหาปุโรหิตสวมอาภรณ์สีเลือดแห้งกรัง ในมือถือโถกำยานสำริด ปลดปล่อยควันที่ไม่ควรมีอยู่จริง—ควันสีเลือดเก่า ข้นคลั่ก และวิปริต คลานคืบไปในอากาศ

กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาปะทะจมูกแม้จะมีผ้าอุดปาก กลิ่นเนื้อเน่าผสมกับกลิ่นสารเคมีบางอย่างที่แผดเผาโพรงจมูกจนน้ำตาไหล

ใบหน้าของมหาปุโรหิตซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมศีรษะ แต่ฉันมองเห็นมือของเขา—ขาวซีดเกินไป พร้อมด้วยนิ้วมือที่ดูยาวกว่าปกติเพียงเล็กน้อย เมื่อเขายกมือข้างหนึ่งขึ้น ฝูงชนพลันเงียบกริบและถอยหลังไปหลายก้าว

ควันจากโถกำยานหนาแน่นขึ้น และท่ามกลางม่านน้ำตา ฉันสาบานได้ว่าเห็นรูปร่างต่างๆ ก่อตัวขึ้นในนั้น ใบหน้าที่ปรากฏแล้วหายไป มือที่เอื้อมคว้า ปากที่อ้ากว้างกรีดร้องอย่างเงียบงัน บางทีการขาดน้ำและอาหารอาจทำให้ฉันเห็นภาพหลอน

มหาปุโรหิตล้วงเข้าไปในอาภรณ์และชักมีดเล่มหนึ่งออกมา เขาเริ่มเอ่ยถ้อยคำในภาษาที่ฉันไม่รู้จัก เสียงกลองปรับจังหวะให้เข้ากับการสวดของเขา และควันจากโถกำยานก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างมีเป้าหมาย โคจรอยู่รอบตัวพวกเรา

ทางซ้ายมือของฉัน มีร่าตัวแข็งทื่อติดกับเสา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวสุดขีดหลังม่านน้ำตา ความกลัวที่ฉันคิดว่าตายด้านไปแล้วเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างอ่อนแรงในอก

มหาปุโรหิตเดินเข้าไปที่เสาต้นแรก ที่ซึ่งเด็กสาวที่อายุน้อยที่สุดในหมู่พวกเราถูกมัดไว้—เด็กผู้หญิงที่อายุไม่น่าจะเกินสิบสี่ปี ร่างทั้งร่างของเธอสั่นเทาขณะที่เขายกมีดโค้งขึ้น บทสวดดังขึ้น และควันก็หนาทึบขึ้นรอบตัวเธอจนแทบมองไม่เห็น

คมมีดตวัดลง

เสียงกรีดร้องอู้อี้ของเด็กสาวดังแหวกอากาศ แต่มันไม่ใช่ความตายที่รวดเร็วอย่างที่ฉันคาดไว้ มหาปุโรหิตกรีดตื้นๆ ไปตามแขนของเธอ ปล่อยให้เลือดไหลรินลงไปรวมกันที่โคนเสา หินดูเหมือนจะดูดซับมันอย่างกระหาย สัญลักษณ์โบราณเหล่านั้นเริ่มเรืองแสงจางๆ เป็นประกายอมโรค

เขาย้ายไปยังเด็กสาวคนที่สอง แล้วก็คนที่สาม แต่ละรอยกรีดแม่นยำ เป็นไปตามพิธีการ ถูกออกแบบมาเพื่อให้เลือดออกแต่ไม่ถึงตาย

ใกล้จะถึงตาฉันแล้ว อีกเจ็ดคน หกคน ห้าคน

ความกลัวทวีความรุนแรงขึ้น ทลายความรู้สึกชาด้านออกมา ไม่ใช่ความกลัวตาย—ฉันทำใจเรื่องนั้นได้แล้ว—แต่เป็นความกลัวที่จะต้องตายอย่างช้าๆ กลัวที่จะต้องกลายเป็นเชื้อเพลิงให้แก่สิ่งชั่วร้ายบางอย่าง

สี่คน สามคน สองคน

มีร่าครางสะอื้นอยู่ข้างๆ ขณะที่มหาปุโรหิตเดินเข้ามาหาเธอ คมมีดถูกยกขึ้น

หนึ่งคน

เลือดของมีร่าคือสิ่งที่อุ่นที่สุดที่ฉันได้สัมผัสในรอบหลายวันเมื่อมันกระเซ็นมาโดนแขนเปลือยของฉัน เธอลำตัวอ่อนปวกเปียกพิงเชือกที่มัดไว้ ยังคงหายใจอยู่แต่แทบไม่ได้สติ

แล้วเขาก็หันมาหาฉัน

---

ฉันยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน พยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉยขณะสำรวจวงหินโบราณ

ข้างกายฉัน เอลตันขยับตัวไปมา แทบจะไม่ปิดบังสิ่งที่ดูเหมือนความคาดหวังมากกว่าความโศกเศร้า เบต้าของเขา เซไฟร์ ยืนตรงแน่วพร้อมรอยยิ้มเยาะหยันที่ติดอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาซึ่งเจ้าตัวคงคิดว่าแนบเนียน ลูน่าควินน์ใช้ผ้าเช็ดหน้าไหมซับดวงตาที่แห้งสนิทของเธอ

พวกโง่เง่าที่เสแสร้งแสดงความอาลัย ฉันคิดอย่างเย็นชา

"ช่างเป็นโศกนาฏกรรม" เอลตันประกาศกับใครก็ไม่รู้ น้ำเสียงเจือความโศกเศร้าจอมปลอม "มาร์คัสเป็นอัลฟ่าที่ยิ่งใหญ่ ถูกหมีฆ่าตาย ไม่น่าเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้"

ใครก็ตามที่มีสมองอยู่บ้างย่อมรู้ดีว่าการตายของมาร์คัสไม่เกี่ยวกับหมีเลยสักนิด ชายคนนั้นมีศัตรูมากกว่าจำนวนต้นไม้ในอาณาจักรเสียอีก แต่เราทุกคนก็ยังยืนอยู่ที่นี่ แสร้งทำเป็นโศกเศร้า เพราะนั่นคือสิ่งที่การเมืองเรียกร้อง

เสียงกลองเริ่มดังกระหึ่มเป็นจังหวะ พิธีกรรมกำลังจะเริ่มขึ้น

"ธรรมเนียมป่าเถื่อน" โซเรนพึมพำข้างกายฉัน แม้น้ำเสียงของเขาจะบ่งบอกถึงความไม่เห็นด้วยเล็กน้อยมากกว่าความขุ่นเคืองอย่างแท้จริง พี่ชายของฉันเชี่ยวชาญเรื่องการทูต การพูดในสิ่งที่ควรพูดโดยไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ มาแต่ไหนแต่ไร

สายตาของเอลตันเลื่อนไปมองเหล่าเครื่องสังเวย และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นบางอย่างที่หยาบกระด้างกว่าเดิม "คนนั้นก็ไม่เลวนะ" เขาให้ความเห็น พยักพเยิดไปทางเสาต้นหนึ่ง "หน้าตาสวย แต่ผอมไปหน่อย ก่อนจะมาลงเอยแบบนี้คงใช้ประโยชน์ได้เยอะ"

"ให้เกียรติกันหน่อย" โซเรนพูดเสียงเบา แต่มันฟังดูเหมือนการเตือนเรื่องมารยาททางสังคมมากกว่า

ข้าทอดสายตาตามเอลตันไป ด้วยความสงสัยใคร่รู้เสียมากกว่าว่าผู้หญิงแบบไหนกันที่สามารถดึงดูดความสนใจอันไร้รสนิยมของเขาได้ ไม่ใช่เพราะความสนใจอย่างแท้จริง สายตาของข้าไปหยุดอยู่ที่เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งถูกมัดติดกับเสาต้นกลาง

นางแตกต่างจากคนอื่น ในขณะที่เชลยคนอื่นๆ ดิ้นรนร่ำไห้กับพันธนาการ นางกลับยืนนิ่งสนิท ใบหน้าแหงนมองท้องฟ้าสีเทาในฤดูหนาวด้วยสีหน้าสงบนิ่งอย่างล้ำลึก แม้จะซูบผอมและมอมแมม แต่ก็ยังมีบางอย่างที่น่าดึงดูดใจในตัวนาง

น็อกซ์ หมาป่าในตัวข้า พลุ่งพล่านขึ้นในใจ มันกระสับกระส่าย เดินวนไปมาและคำรามด้วยความรู้สึกเร่งเร้าอย่างที่ข้าไม่เคยรู้สึกจากมันมาก่อน

"เจ้าเป็นอะไรไป" ข้าเอ่ยถามในใจอย่างเกรี้ยวกราด

"กลิ่นของนาง... มันต่างออกไป เป็นเอกลักษณ์" เสียงในหัวของน็อกซ์คมชัดด้วยความมั่นใจ "ข้าคิดว่านางอาจจะเป็นเมทของเรา"

ถ้อยคำนั้นกระทบข้าราวกับถูกชก ทั่วทั้งร่างของข้าแข็งทื่อ ชั่วขณะหนึ่ง ข้าลืมวิธีหายใจไปเลย

"เป็นไปไม่ได้" ข้าตวาดกลับไปในใจ "ข้าไม่ยักสัมผัสได้ถึงความเป็นหมาป่าในตัวนางเลย นางเป็นผู้ไร้หมาป่าอย่างชัดเจน"

"ข้ารู้ว่ามันไม่สมเหตุสมผล" น็อกซ์ยอมรับ ความสับสนของมันส่งผ่านมาตามสายสัมพันธ์ของเรา "แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าสัมผัสได้ถึงพันธะเมท กลิ่นไม่เคยโกหกนะ โลแกน"

ข้าบังคับตัวเองให้ตั้งสติ เด็กสาวผู้ไร้หมาป่ามาเป็นเมทของข้างั้นรึ มันขัดต่อทุกสิ่งที่ข้าเข้าใจเกี่ยวกับการทำงานขององค์จันทราเทวี พวกไร้หมาป่าถูกมองว่าเป็นพวกบกพร่อง แตกสลาย ต่ำต้อย แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่คนแบบนั้นจะถูกลิขิตมาเพื่ออัลฟ่า

แต่ว่าน็อกซ์ไม่เคยโกหกข้า สัญชาตญาณของมันไม่เคยผิดพลาด

ข้าพินิจพิจารณานางอย่างละเอียดถี่ถ้วนมากขึ้น ค้นหาคำอธิบายบางอย่าง นางยังเด็ก อาจจะอายุสิบเก้าหรือยี่สิบปี แม้ว่าความอดอยากจะสลักเสลาปีเดือนลงบนใบหน้าของนางก็ตาม

ดวงตาสีม่วง

ความจริงข้อนั้นถาโถมเข้าใส่ข้าราวกับถูกชก ดวงตาสีม่วง—สีเดียวกับที่ท่านแม่เคยเขียนถึงไว้ในบันทึกของนาง

หัวใจของข้าเต้นรัวอยู่ในอก เป็นไปได้อย่างไร ทาสที่มีดวงตาสีหายากและแทบจะเป็นไปไม่ได้เช่นนี้ เส้นผมสีน้ำตาลที่จับตัวเป็นก้อนด้วยโคลนและเลือดขับเน้นดวงตาคู่นั้นให้โดดเด่นยิ่งขึ้น ตัดกับผิวขาวซีดของนาง

มีบางอย่างที่น่าไม่สบายใจอย่างยิ่งเกี่ยวกับความสงบนิ่งของนาง ข้าเคยเห็นการประหารชีวิตมานับไม่ถ้วน เคยเห็นนักรบเผชิญหน้ากับความตายด้วยความกล้าหาญอย่างทรหด เคยดูนักโทษสติแตกด้วยความหวาดกลัว แต่เด็กสาวคนนี้—นางแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

นางไม่ได้ยอมจำนน นางไม่ได้กล้าหาญ นางแค่...ไม่อยู่ตรงนั้น ราวกับว่านางได้ทิ้งร่างกายของตนไว้เบื้องหลัง เหลือเพียงเปลือกที่ว่างเปล่าซึ่งรอคอยที่จะตามจิตวิญญาณที่ล่วงหน้าไปแล้วให้ทัน

มันทำให้ข้าทึ่งในแบบที่ข้าเองก็ไม่เข้าใจเสียทีเดียว

"น็อกซ์" ข้าพึมพำในใจ "เจ้าแน่ใจแล้วรึ"

"แน่ใจยิ่งกว่าทุกเรื่องที่ข้าเคยแน่ใจ" เสียงคำรามของมันก้องอยู่ในอกข้า "นั่นคือเมทของเรา โลแกน ข้ายอมเอาชีวิตเป็นเดิมพัน"

มหาสมณะเดินเข้าไปยังเสาต้นแรก เหยื่อสังเวยที่อายุน้อยที่สุด—แทบจะยังเป็นเด็ก—เริ่มสั่นเทาอย่างรุนแรง ใบมีดโค้งสะท้อนแสงเพียงน้อยนิดที่ลอดผ่านหมู่เมฆสีเทาลงมา

เมื่อเขากรีดลงไปเป็นครั้งแรก เสียงกรีดร้องอู้อี้ของเด็กสาวก็ดังเสียดแทงอากาศ แต่เป็นศิลาต่างหากที่ดึงดูดความสนใจของข้า สัญลักษณ์โบราณเริ่มเรืองแสง ดูดซับโลหิตเข้าไป มหาสมณะเคลื่อนไปยังเด็กสาวคนที่สอง แล้วก็คนที่สาม

ข้าพบว่าสายตาของตัวเองถูกดึงกลับไปที่เด็กสาวคนนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่คนอื่นๆ ดิ้นรนและสะอื้นไห้ นางยังคงนิ่งสนิท

น็อกซ์เริ่มกระสับกระส่ายมากขึ้น การเดินวนของมันกลายเป็นบ้าคลั่ง เสียงคำรามเปลี่ยนเป็นเสียงขู่แยกเขี้ยว

"เราต้องทำอะไรสักอย่าง" มันเรียกร้อง "นางเป็นของเรา เราจะยืนดูเฉยๆ ไม่ได้—"

"ควบคุมตัวเองหน่อย" ข้าตวาดกลับไป แต่ชีพจรของข้าเองก็เต้นเร็วขึ้น มือของข้ากำแน่นเป็นหมัดอยู่ข้างลำตัวโดยที่ข้าไม่ได้ตั้งใจ

มหาสมณะหันไปยังวาเลนเซีย

กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกายของข้าแข็งเกร็ง บางอย่างในตัวข้าขาดสะบั้นลง

ไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่ความปรารถนาอันสูงส่งที่จะช่วยผู้บริสุทธิ์ นี่มันดิบเถื่อนกว่านั้น นางเป็นของข้า พันธะเมทอาจจะเป็นเพียงฝ่ายเดียว อาจจะไม่สมเหตุสมผลเลย แต่มันก็มีอยู่จริง และให้ตายสิถ้าข้าจะยอมให้นักบวชในชุดคลุมสีเลือดมาเอาสิ่งที่ควรเป็นของข้าไป

"หยุดพิธีนี้ซะ" น้ำเสียงของข้าตัดผ่านอากาศราวกับคมมีด

เสียงกลองสะดุดลง มหาสมณะหยุดชะงัก ใบมีดจ่ออยู่เหนือผิวของวาเลนเซีย ทุกศีรษะในฝูงชนหันมาทางข้า

สีหน้าของโซเรนว่างเปล่าอย่างระมัดระวัง แต่ข้ามองเห็นคำถามในดวงตาของเขา: ท่านกำลังทำบ้าอะไรอยู่

มือของข้าเลื่อนไปที่ดาบขณะที่เริ่มเดินไปยังแท่นบูชา

"โลแกน" เสียงของโซเรนแผ่วเบา เต็มไปด้วยคำถาม "ท่านจะทำอะไร—"

ตูม!

เสียงระเบิดมหาศาลทำลายความเงียบสงัดของราตรีกาล