บทที่ 27 บทที่ 27

ระหว่างที่สมองของหยางโจวหมิงกำลังเดินสวนทางกับการกระทำ เสียงครวญครางก็เรียกร้องให้เขาต้องสลัดความคิดรกๆ ออกจากสมอง แล้วเลื่อนกายลงคลอเคลียใบหน้ากับแผ่นท้องแบนราบ ตวัดปลายลิ้นทิ้งความรุมร้อนให้พาดผ่านลงบนเนินเนื้ออวบนูนเด่น ปลายนิ้วเรียวแกร่งยังไม่ละจากกลีบกายประดุจพบเจอกับของเล่นชิ้นโปรด สอดแทรกกระต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ