บทที่ 3 ครอบครัว (2)

ฉันนั่งคุยกับคุณตาคุณยายพักหนึ่งก่อนจะขอตัวกลับเพราะต้องไปทำงาน คำพูดของคุณตามันทำให้มีกำลังใจ คุณตาไม่มีลูกไม่มีหลาน แกอาศัยอยู่คนเดียวเก็บขวดขายเลี้ยงชีพ แกบอกเมื่อก่อนแกเคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่แกเปลี่ยนใจเพราะขนาดหมามันยังรักชีวิต เราเป็นคนแท้ ๆ แล้วทำไมต้องคิดทำร้ายตัวเอง คนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะทำดีได้และตาก็เลือกที่จะอยู่เพื่อทำความดี

ได้ยินแบบนี้แล้วมันมีกำลังใจขึ้นเยอะ อย่างน้อย ๆ ตัวฉันเองยังมีโอกาสทำดีหาเลี้ยงครอบครัว ถึงจะไม่มีใครเห็นแต่มันก็เป็นความภูมิใจ ถ้าไม่มีฉันสักคนพ่อกับน้อง ๆ จะอยู่ยังไง เธอต้องคิดในแง่บวกนะลูกตาล ห้ามท้อ ห้ามคิดสั้น ขนาดยายไม่ได้เป็นอะไรกัน ท่านยังรักและห่วงใย แล้วเธอล่ะ เธอต้องรักตัวเองให้มาก ๆ อย่างที่ตากับยายบอกใครไม่เห็นแต่เราเห็น ความสุขของเธอคือไม่เห็นคนในครอบครัวมีความสุขไม่ใช่รึไง

ถึงพ่อจะดุด่าตบตีบ้าง แต่พ่อก็คือผู้มีพระคุณเป็นคนให้กำเนิดให้ชีวิตเธอมา ส่วนน้าแพรวถึงจะไม่ทำงานทำการอะไรเอาแต่เล่นพนัน แต่ตอนที่แม่จากไปก็ได้ น้าแพรว ไม่ใช่รึไงที่ช่วยดูแลเธอกับน้องและก็พ่อตลอดมา

"สู้ ๆ ลูกตาล!" ฉันบอกกับตัวเองแล้วเดินหน้าทำงานหาเงินให้ได้มาก ๆ เพราะแค่มีเงินพ่อก็จะไม่ดุไม่ด่าและพ่อก็จะมีความสุขรวมถึงน้อง ๆ ด้วย

ตอนเย็น

"จะแต่งงาน!" ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน ฟ้า น้องที่ทำงานด้วยกันบอกจะแต่งงาน คือที่ตกใจคือรู้จักกันมาตั้งนานไม่ยักรู้ว่าฟ้ามีแฟน

"ค่ะ" แต่ฟ้าดูไม่สดใสเลย ดูกังวลใจยังไงไม่รู้

"มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะ" ฉันจับมือฟ้าแน่นถึงเราเพิ่งจะรู้จักกันแต่ฉันรักและเป็นห่วงเธอเหมือนฟ้าเป็นน้องสาวแท้ ๆ มาตลอดไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

"พี่ตาล!" อยู่ ๆ ฟ้าก็ร้องไห้แล้วโผ่ลเข้ากอดแน่น

"ฟ้าไม่อยากเป็นแบบนี้เลย" ฟ้าพูดพลางสะอื้นไห้

"ใจเย็น ๆ มีอะไรรึเปล่า" ฉันได้แต่กอดปลอบฟ้าอยู่แบบนั้น

10 นาทีผ่านไป

"คือฟ้า!" ตอนนี้ฟ้าหยุดร้องไห้และเอาแต่ก้มหน้าเงียบ

"คือฟ้าต้องแต่งงานกับคุณอาทิตย์ตามพินัยกรรมของคุณท่าน" ฟ้าเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังอยู่เหมือนกัน คือฟ้าเป็นเด็กกำพร้าแล้วครอบครัวนั้นรับอุปการะเลี้ยงดูเธอมาอย่างดี แต่หลังจากคุณท่านเสียลูก ๆ หลาน ๆ ของท่านก็ไม่อยากให้ฟ้าอยู่ในบ้านหลังนั้นอีกต่อไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะพินัยกรรมได้ระบุไว้ต้องให้ฟ้าแต่งงานกับหลานชายคนโตของบ้านคือคุณอธิศ

"ฟ้าไม่อยากแต่ง แต่ฟ้าก็ทำอะไรไม่ได้" เฮ้อ..ได้ฟังแบบนี้แล้วชีวิตฟ้าดูจะสุดแสนจะสบายแต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะแม่ของคุณอธิศอะไรนั้นไม่ยอม ถ้าฟ้าไม่แต่งสมบัติจะถูกแบ่งครึ่ง แต่ถ้าฟ้าแต่งและมีทายาทสมบัติที่เป็นของฟ้าจะเป็นของลูกและแน่นอนของลูกก็ต้องเป็นของพ่อเพราะจากที่ฟัง ๆ คุณแม่ของคุณอธิศคงไม่ยอมให้ฟ้าได้อะไรไป

"ฟ้าไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะฟ้าเลยพี่ตาล"

"ฟ้าเลย!" ฟ้าจับมือฉันแน่น ฟ้าบอกมีคนจะช่วยคือหลานชายอีกคนของคุณท่านที่เขารักฟ้ามาตั้งแต่ยังเด็กจะดูแลและปกป้องฟ้า แต่เขากลับถูกคุณอธิศที่มีพ่อเลี้ยงเป็นถึงพวกยากูซ่าเล่นงาน ฟ้ากลัวทุกคนจะเดือดร้อนเลยรับปากตกลงจะแต่งงานและมีลูกให้กับพวกเขาตามที่พินัยกรรมระบุ คนรวยนี่ก็แปลกทำไมถึงคิดแต่เรื่องสมบัติไม่สนใจความรู้สึกกันเลยรึไงกัน

"ขอบคุณนะคะที่รับฟังฟ้า" "พอได้ระบายมันออกไปฟ้าก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ" ตอนนี้ฉันกับฟ้ากำลังเดินไปรอรถจะกลับบ้าน

"พี่ยินดีรับฟังฟ้าเสมอ" "มีอะไรบอกพี่ได้ถึงพี่จะช่วยอะไรไม่ได้แต่พี่พร้อมที่จะรับฟังฟ้าเสมอ" ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

ปรี๊ก! ปรี๊ก! "ฟ้าจะกลับเหรอขึ้นรถเดี๋ยวพี่ไปส่ง" ระหว่างที่เราเดิน ๆ กันอยู่ก็มีรถบีบแตรและจอดก่อนเขาจะลดกระจกแล้วเรียกฟ้า

"พี่หมอ" ฟ้าเดินไปหาเขาคงจะรู้จักกัน

"พี่ตาลกลับด้วยกันไหม" ฟ้าหันมายิ้มให้

"ไม่เป็นไรฟ้าไปเถอะ" ดูจากรถหรูขนาดนี้เจ้าของรถคงจะรวยน่าดู ฉันคงไม่มีวาสนาได้ขี่มันหรอก

"ไปด้วยกันค่ะ" ฟ้าเดินมาจับมือดึงร่างบางไปขึ้นรถ

"พี่หมอไปส่งพี่ตาลด้วยได้ไหม" ฟ้าหันไปถามผู้ชายในรถ ฉันไม่เห็นหน้าเขาหรอกเขาใส่แว่นดำไว้ แต่ดูท่าเขาจะไม่สบอารมณ์กับฉันเท่าไหร่

"ไม่เป็นไร"

"นั่นไงรถมาแล้วพี่ไปก่อนนะ" พอดีรถเมล์แล่นมาพอดี เลยถือโอกาสรีบเดินไปขึ้นรถเมล์ทันที

"พี่ตาลนะพี่ตาล..เฮ้อ" ...ฟ้าได้แต่ถอนหายใจกับความขี้เกรงใจของลูกตาลทั้ง ๆ ที่ชวนให้นั่งรถไปด้วยกันสบาย ๆ แต่กลับขึ้นรถเมล์ให้มันลำบาก

ห้องเช่า

ดีที่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องไปทำงานที่ผับจะได้นอนแบบเต็มอิ่มสักที

"ว่าไงลูกกวาง" แต่เพิ่งจะถึงห้องทิ้งตัวลงนอนยังไม่ทันหายเหนื่อยลูกกวางก็โทรมาพอดี

"ว่าไงนะ!!"

"ได้ ๆ พี่จะรีบไป" ลูกกวางบอกว่าลูกอมถูกรถชนเพราะออกไปขายพวงมาลัย ฉันลืมบอกไปว่าน้าแพรวแกขายพวงมาลัยอยู่ตามสี่แยก แต่หลัง ๆ ให้ลูกอมกับลูกเกดออกไปขายแทน และน้อง ๆ ยังโดนรถเฉี่ยวบ่อย ๆ อีกด้วย

ทันทีที่รู้เรื่องก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

โรงพยาบาล

"น้องอยู่ไหน" ฉันวิ่งเข้าไปหาลูกกวางที่นั่งอยู่กับผู้ชายคนเมื่อเช้า

"ใครวะลูกกวาง สวยยังกับนางฟ้า" ผู้ชายคนนั้นส่งสายตาเจ้าชู้ใส่ แต่ฉันไม่สนใจ

"ใน..ห้อง!"

"เดี๋ยว!!!" แต่กำลังจะเดินเข้าห้องแต่ลูกกวางดึงแขนไว้ก่อน

"เอาเงินมาก่อน 3,000 ค่าพาลูกอมมาส่ง"