บทที่ 16

ผมทรุดตัวลงนั่ง โล่งใจที่เขาไม่เห็นและไม่ได้กลิ่นมัน... แต่พอเห็นรอยยิ้มของเขาแล้วผมกลับรู้สึก... โคตร... แย่

เขายอมรับอายุของผม พันธะนี้ ตำแหน่งของผม และชีวิตแบบนี้... แค่นั้นก็ พอแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องมารู้จักด้านนี้ของผมเลย... เขาต้องรับมันไม่ได้แน่...

ไม่มีมนุษย์คนไหน แม้แต่คนที่ผมเคยช่วยชีวิตไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ