บทที่ 17

ข้าจ้องเขาเขม็งจนมองเห็นอดีตของเขา เป็นบางสิ่งที่ทำให้เราทั้งคู่ต้องปวดหัวแน่ ๆ

“เจ้าถูกไล่ออก” เสียงนั้นดังมาจากแวมไพร์อย่างไม่ต้องสงสัย ดูจากท่าทางแล้วคงเป็นถึงลอร์ด เขาซีดขาวราวกับผิวหนังถูกฉาบไว้ด้วยกระดาษ แต่ข้าเห็นว่าเขากำลังประสานมือเพื่อซ่อนกรงเล็บของตน

“คุณเวสต์พอร์ต ได้โปรดเถอะครับ! ผมทำได...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ