บทที่ 87 ดวงใจใต้เงาเสน่หา บทที่ 13

เซียวเหวินอี้ยืนอยู่หลังนาง ดวงตาเขาแน่วนิ่ง หัวใจเต้นแรงเมื่อมองเงานางในกระจก มือเขาเอื้อมไปแตะไหล่บาง ก่อนจะโอบรัดนางจากทางด้านหลัง

“เจ้าช่างงามนัก… ซืออวิ๋นของข้า”

นางสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนจะหลุบตาลงอย่างเขินอาย

เขาก้มลงจุมพิตซอกคอของนางเบา ๆ มือไล้แผ่นหลังเนียนอย่างช้า ๆ

“เจ้ารู้หรือไม่... ข้ารอเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ