บทที่ 107 ด้วยใจปรารถนา

“ข้าเองก็ละอายแก่ใจที่กักขังเจ้า จนเจ้าไม่อาจหาทางออกได้”

“อย่าตรัสเรื่องนี้อีกเลยเพคะ ยิ่งพูดหม่อมฉันยิ่งรู้สึกผิดต่อนาเดียและอัสลัน”

“ก็ได้ หากเจ้าต้องการเช่นนั้น”

ดวงพระเนตรสบกับเธออีกครั้ง นิลลนาไม่อาจละสายตาได้เลย แววพระเนตรพระองค์ ราวกับมีมนต์สะกด คราวนี้มันทำให้หญิงสาวตระหนักดีว่า ยามฝ่าบา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ