บทที่ 127 ดุจดวงหทัย

“ตายใจนายก็แล้วกัน”

วิชยุทธเหลือบมองบุตรสาว เห็นส่งสายตาซึ่งเต็มไปด้วยคำถามมาหา เขาอยากให้ลูกลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นี่เสีย อยากพาลูกกลับบ้านอยู่ด้วยกันเช่นเดิม หากลูกคิดมีครอบครัว ขอเป็นคนชาติเดียวกันคงดีกว่า

นิลลนามองพาสปอร์ตในมือ กับตั๋วเครื่องบินสำหรับกลับเมืองไทย ความจริงมันเป็นเรื่องปกติ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ