บทที่ 5 ตอนที่ 5
หญิงสาวแหวกว่ายสนุกสนาน ปกติหล่อนเคยว่ายแต่ในสระว่ายน้ำ ไม่ค่อยมีโอกาสได้มาลงเล่นน้ำในลำธารใสแจ๋ว ปราศจากกลิ่นคลอรีน
“ผมดีใจที่คุณหนูชอบที่นี่”
“อุ๊ย... ดูนั่นสิ มีปลาด้วย”
มินตราอุทาน น้ำในลำธารซึ่งใสแจ๋วราวกระจกทำให้สามารถแลเห็นเม็ดกรวดทรายใต้น้ำและฝูงปลาที่แหวกว่ายกันมาเป็นทิวแถว
“ไท... นายสอนฉันว่ายน้ำได้ไหม”
หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้ ระดับน้ำสูงแค่อกของหล่อนทำให้ทรวงอกอวบใหญ่ที่มีเพียงผ้านุ่งกระโจมอกเอาไว้ผุดขึ้นมาอวดความอะร้าอร่าม
“เอิ่มมมม... ”
ไททันพูดอะไรไม่ออก แต่คุณหนูยิ่งเข้ามาใกล้ น่าแปลกที่ความงามของหล่อนทำให้เลือดในกายของบอดี้การ์ดหนุ่มสูบฉีดรุนแรงขึ้นมาได้อย่างประหลาดล้ำ วันนี้คุณหนูมินตราดูเย้ายวนใจเหลือเกิน
“เข้ามาสิ... ช่วยสอนว่ายน้ำได้ไหม”
มินตราสืบเท้าเข้ามาใกล้ แต่ไททันกลับยกมือห้าม ทำท่าจะถอยหนี
“ใครจะเชื่อว่าผู้ชายที่ลุยมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำอย่างนายจะกลัวผู้หญิง”
มินตราขำท่าทางของไททัน
“ผมไม่ได้กลัวผู้หญิง... แต่ว่า... ”
“ทำไมล่ะ”
หัวคิ้วของคุณหนูชิดเข้าหากัน
“ตรงนี้ลับหูลับตาคน... แล้วผมก็เป็นผู้ชาย... คุณหนูก็เป็นผู้หญิง ทางที่ดีเราอย่าเข้ามาใกล้กันมากไปกว่านี้”
“แหม... ทำท่าราวกับว่าฉันจะปล้ำนาย”
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
“ก็บอกแล้วไงว่าผมเป็นผู้ชาย... แล้วคุณหนูก็เป็นผู้หญิง เราไม่ควรอยู่ใกล้กันจนเกินไป”
ไททันให้เหตุผล
“นายทำเหมือนกับว่าฉันน่าขยะแขยง”
หญิงสาวทำหน้าน้อยใจ
“โถ... ไม่มีผู้ชายคนไหนขยะแขยงคุณหนูหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากทำให้คุณหนูเสียหาย”
ไททันพยายามบอกตัวเองว่าอย่าตบะแตกเชียวนะ อดทนไว้ ยุบหนอ... พองหนอ ความหนักแน่นจะเอาชนะทุกอย่าง
“นายทำท่าเหมือนกลัวฉัน”
“เปล่า... ผมไม่ได้กลัวคุณหนู”
ไททันไม่ได้กลัวหล่อน แต่กลัวใจตัวเองต่างหาก
“ใกล้ค่ำแล้วนะครับ… วันนี้คุณหนูรีบอาบน้ำเถอะ... ถ้าชอบเล่นน้ำพรุ่งนี้ผมจะพามาอีก”
ไททันกล่าว
“ยังไม่ได้สระผมเลย... นายช่วยสระผมให้ที”
มินตราชี้ไปยังแชมพูที่วางเอาไว้บนโขดหินริมฝั่ง
“ว่าไงล่ะ... สระผมให้หน่อยได้ไหม”
ถามต่อเมื่อเห็นว่าไททันเงียบไปชั่วขณะ เพราะว่าตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยสระผมให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“ก็ได้ครับ”
ไททันว่ายน้ำมาหยิบแชมพูแล้วว่ายกลับมายังโขดหินกลางเวิ้งน้ำที่มินตราขึ้นมานั่งรอ
ไททันขยับเข้ามายืนข้างๆ ร่างเอิบอิ่มของคุณหนู จากนั้นจึงอ้อมมาทางด้นหลัง เทแชมพูลงบนฝ่ามือใหญ่ ค่อยๆ ขยี้ลงบนศีรษะ
“พอได้มั้ยครับ”
ไททันถาม
“ใช้ได้... แต่มือนายหนักไปนิด... เข้ามาใกล้ๆ ก็ได้ นวดเบาๆ สักครู่นะ”
ไททันขยับเข้ามาใกล้อีกนิดตามคำสั่ง ในจังหวะที่มินตราเอี้ยวตัวกลับมามองหน้าเขาทำให้เป้ากางเกงของไททันชนกับบั้นท้ายของหล่อนเข้าอย่างจัง
“อุ๊ย... อะไรชนก้นฉัน”
มินตราอุทาน เหลียวมามองหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ปลาชะโดมั้ง”
ไททันยิ้มแหยๆ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
“ทะลึ่ง... นายเอาไอ้นั่นมาชนก้นฉัน”
“เอ่อ... คือ... ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ไททันตอบตะกุกตะกัก
“อย่าบอกนะว่านายคิดอะไรกับฉัน”
คุณหนูมองหน้าบอดี้การ์ดอย่างนึกคาดโทษ ไททันนึกตอบในใจว่าผู้ชายคนไหนไม่คิดอะไรกับคุณหนูก็บ้าละ
“ไททัน”
“ครับ”
“อยู่ใกล้ฉันแล้วนายมีอารมณ์ใช่ไหม”
คุณหนูถามยิ้มๆ
“เปล่าครับ”
ไททันส่ายหน้า
“ปากแข็ง... แล้วไอ้ที่แข็งโด่อยู่นี่เค้าเรียกว่าอะไร”
มือของคุณหนูตวัดมาคว้าดุ้นเนื้อตุงแน่นอยู่ในกางเกงของคนปากแข็ง ลูบไล้สำรวจสิ่งที่หล่อนไม่มี
“อู้ย... คุณหนู... น่าเกลียด... ปล่อยนะครับ”
ไททันว่า คุณหนูรีบปล่อย หัวใจเต้นแรงกับชะโดตัวโต ใหญ่มาก... ใหญ่จนมือกำไม่รอบ
“อย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะครับคุณหนู”
ไททันว่า รีบหันหลังมาจัดอาวุธประจำกายให้เข้าที่เข้าทาง ไม่ให้ผงาดขึ้นมาจากกางเกงใน หลังจากโดนมือน้อยๆ ของคุณหนูบีบเข้าอย่างจัง
“นายช่วยล้างผมให้ที”
คุณหนูรีบเปลี่ยนเรื่อง ทั้งที่หัวใจยังเต้นระทึกตึกตัก
“ครับ”
พยักหน้ารับแล้วล้างแชมพูออกจากศีรษะของคุณหนูจนสะอาดหมดจด
“จวนค่ำแล้ว... กลับเถอะนะครับ”
ไททันเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย แถวนี้เคยมีสัตว์นักล่าจำพวกเสือออกมาหากินตอนค่ำ
ครู่ต่อมาหญิงสาวก็ก้าวขึ้นจากลำธารด้วยสีหน้ากระเง้ากระงอด โกรธที่โดนเร่ง ทั้งที่ยังอยากเล่นน้ำต่อ
“ไททัน”
หญิงสาวเรียกชื่อคนที่เดินนำหน้าออกมาจากลำธาร
“ครับ”
เขาขานรับโดยไม่มองหน้าหล่อน เหตุการณ์เมื่อครู่ยังเขินไม่หาย
“ถามอะไรหน่อยได้ไหม... แต่นายต้องตอบตามตรงนะ”
“ครับ”
“นายไม่ชอบผู้หญิงหรือไง... นายเป็นประเภทชอบไม้ป่าเดียวกันใช่ป่ะ”
ไททันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกล่าวว่า
“อะไรทำให้คุณหนูคิดอย่างนั้น”
“ก็... ”
มินตราเกือบจะตอบไปว่า ‘ก็ตอนลงเล่นน้ำนายดูไม่สนใจฉันเลย’ ความสงสัยทำให้หล่อนคาดเดา
