บทที่ 120: ลมหายใจสุดท้าย

เอเดรียน

บ้านทั้งหลังเงียบกริบ เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงติ๊กต่อกเนิบนาบของนาฬิกาเหนือเตาผิง เป็นจังหวะที่ไม่ได้เป็นของใครอีกแล้ว ฉันยังคงวางมือบนหมอนอยู่อย่างนั้นอีกชั่วครู่ใหญ่หลังจากที่เขาสิ้นลมหายใจ รู้สึกถึงความร้อนที่ค่อยๆ จางหายไปผ่านเนื้อผ้าชื้นแฉะ ความอบอุ่นมักจะจางหายไปก่อนเสมอ

เมื่อฉ...