บทที่ 83: สีแดงในตาข่าย — ตอนที่ V

เอเดรียน

ฉันไม่เสียเวลาไปกับความเงียบหรือการเสแสร้ง ทันทีที่ประตูบานนั้นปิดลง เหล่ายามก้าวหลีกทาง ฉันก็พุ่งเข้าหาเขาก่อนที่เขาจะทันได้นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยซ้ำ มือฉันบีบกรามของเขา บังคับให้เขาเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มหยันของเขาคมกริบราวดั่งใบมีด

“เลิกเดินวนแล้วสินะ” เขาพูด ทั้งที่เสียงอู้อี้ “คงหมายควา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ