บทที่ 47 บอกมา

“เจ้ายังมิได้หลับเลยหรือ”

“ได้หลับเพคะ”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าเอาเวลาที่ไหนมาเขียนแผนที่ให้ข้า?”

“ก็...” เพราะปลายนิ้วที่เชยคางนางอยู่ทำให้นางไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน ยิ่งรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ใกล้ๆ ยิ่งทำให้สมองของนางสับสนวุ่นวนนัก

“หลินเอ๋อร์”

“เพราะท่านทำให้หม่อมฉันนอนไม่หลับ จนต้องลุกมานั่งเขียน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ