บทที่ 6 ยกตำแหน่งพี่สาวให้

“เดี๋ยวๆ เจ้าอย่ามาโบ้ยใส่ข้านะ” จ้าวจิ่นสือหันไปถลึงตาใส่เคอหลิ่งหลิน

“ถ้าจิ่นสือยังไม่แต่งงาน ข้าจะออกเรือนก่อนได้อย่างไรกัน” เคอหลิ่งหลินชิงพูดขึ้นมาก่อน แสร้งทำหน้าเป็นห่วงเป็นใยน้องชายที่อายุอ่อนกว่าเพียงครึ่งปีเท่านั่น

“แต่ว่ากันตามจริงคนเป็นพี่สมควรออกเรือนก่อนน้องมิใช่หรือ”

เอาซิ! หากนางอยากเป็นพี่สาวนัก เขาก็ยกตำแหน่งให้นางได้แต่งงานก่อนเขา

“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ยิ่งเจ้าเห็นข้าเป็นพี่ พี่สาวคนนี้มีหน้าที่ต้องดูแลน้องชายให้เป็นฝั่งเป็นฝาเสียก่อน” นางประสานสายตาอย่างไม่ยอมแพ้

“พอเถอะๆ จะเกี่ยงกันไปไย ถึงอย่างไรพวกเจ้าทั้งสองต้องแต่งงาน” แม่ทัพจ้าวอาศัยความเป็นบิดามากำราบเด็กสองคนที่ไม่รู้จักโตเสียนิ่งสนิท “จะใครแต่งก่อนแต่งหลังก็ต้องแต่งด้วยกันทั้งคู่นั้นแหละ”

“เอาล่ะๆ เรื่องนี้คุยกันวันหลังก็ได้ เจ้าทั้งสองเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนกันก่อนดีกว่า”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

แม่ทัพกับฮูหยินออกจากห้องไป เคอหลิ่งหลินถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเดินออกมาด้านนอก

“ที่หลังของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” จ้าวจิ่นสือส่งเสียงถามเจือความห่วงใย

“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ข้าแค่กลิ้งล้มไปหลายตลบและตกหลังม้าไปครั้งสองครั้งเท่านั้น”

“คราวหน้าคราวหลังเจ้าก็เลิกเอาตัวเองมาบังข้าเสียที ข้าดูแลตัวเองได้” เขารู้ดีว่าที่นางบาดเจ็บเพราะค่อยปกป้องเขาเสมอ

เคอหลิ่งหลินหมุนตัวกลับมาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ เป็นรอยยิ้มแบบที่จ้าวจิ่นสือรู้ดีว่า นางมักตีหน้าซื่อให้คนอื่นหลงกลอยู่เสมอ นางยื่นมือไปบีบปลายจมูกของเขาราวกับอีกฝ่ายเป็นเด็กน้อย

“หลิ่งหลิน!” จ้าวจิ่นสือปัดมือของนางออก เขาอุตส่าห์เป็นกังวล แต่นางกลับทำเหมือนเขาเป็นน้องชายที่นางต้องดูแล

“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เป็นอะไรง่ายๆ ยังไงต้องมีชีวิตอยู่ดื่มเหล้ามงคลของเจ้า” เคอหลิ่งหลินหัวเราะคิกคักไม่ได้มีกิริยาอ่อนหวานอย่างหญิงสาวทั่วไปสักนิด

“เจ้าอย่ามาผลักภาระให้ข้า”

“อย่างไรกัน เจ้ามีหญิงที่หมายปองในใจแล้วหรือไม่”

จะว่าไปก็อย่างที่ท่านแม่พูด อายุขนาดพวกเขาควรแต่งงานออกเรือนกันได้แล้ว แต่ด้วยติดภารกิจชายแดนซึ่งเหมือนข้ออ้างเสียมากกว่าทำให้ทั้งคู่ยังไม่ได้แต่งงาน สำหรับเคอหลิ่งหลินไม่มีคำว่า ‘แต่งงาน’ อยู่ในหัวน้อยๆ ของนางเลย หากไม่ได้หมายความว่านางจะไม่มีชายในดวงใจนี่นะ

“แล้วเจ้าเล่าไปถูกตาต้องใจบุรุษบ้านไหนเข้า ถึงขนาดฝึกเป่าขลุ่ย เขียนภาพแถมยังอ่านตำราโคลงกลอนต่างๆ อีก”

“จ้าวจิ่นสือ!” นางถลึงตาใส่แถมยกหมัดขึ้นข่มขู่

แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่าด้วยความสะใจ เพราะเขารู้ความลับของนาง อย่างเคอหลิ่งหลินนะหรือจะอยู่ดีๆ ลุกขึ้นมาทำตัวเป็นกุลสตรี ท่วงท่าการเดินหรือรับประทานอาหาร ตลอดจนฝึกดนตรีหรือเขียนภาพ ทั้งที่ก่อนหน้านี่ท่านแม่เคยหาอาจารย์มาฝึกสอนแต่นางก็แทบไม่สนใจเลยสักนิด จนท่านแม่อ่อนใจยอมตามใจนางไม่ส่งใครมาอบรมนางอีก

“เอาน่าพี่สาว อยากให้ข้าส่งเกี้ยวขนาดแปดคนหามไปรับเจ้าบ่าวบ้านไหน ข้าก็ยินดีช่วยเหลือให้พี่สาวได้แต่งงานออกเรือน”

“นี่เจ้าอยากเห็นออกจากบ้านเจ้าไปเร็วๆ ละซิ” เคอหลิ่งหลินแสร้งก้มหน้ายกหลังมือขึ้นเช็ดที่ขอบตา

จ้าวจิ่นสือปรายตามองแล้วส่งเสีย เหอะ! ในลำคอ “เจ้าใช้ลูกไม้นี่กับข้าไม่ได้หรอก”

มือที่แสร้งเช็ดน้ำตาชะงักไปแล้วเงยหน้าขึ้นกัดฟันฉีกยิ้มให้ “เรียกข้าว่าพี่สาว แต่จิกกัดข้าได้ทุกคำ”

“ก็ใครอยากให้เจ้าเรียกข้าว่าน้องชายล่ะ” เขากอดอกยืนตัวตรง แน่นอนว่าเวลานี้เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มรูปร่างผอมบางคนนั้นอีกแล้ว ไม่หลงมารยาของนางอีกแน่ๆ

“ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว” ที่ไม่อยากคุยเพราะถูกจับผิดได้นะซิ เคอหลิ่งหลินหมุนตัวจะเดินกลับห้อง แต่ได้ยินเสียงจ้าวจินสือเรียกไว้ก่อน

“กลับห้องไปพักผ่อนเสีย ไม่ใช่ไปแอบเป่าขลุ่ยให้ต้นไม้

ในป่าฟัง”

หญิงสาวกำมือแน่นข่มความโกรธ เขาเป็นพยาธิในท้องนางหรือไรกันถึงได้รู้ว่านางจะทำอะไร เคอหลิ่งหลินหันมาแล้วค่อยๆ ฉีกยิ้มหวานอย่างฝืนใจ เดินตรงกลับห้องพักของตัวเอง

จ้าวจิ่นสือคลี่ยิ้มอ่อนโยนแบบที่เคอหลิ่งหลินไม่มีวันได้เห็นบนใบหน้าของเขา เขาเป็นห่วงนางเช่นพี่น้องห่วงใยกัน หลายปีมานี่เขาคอยเฝ้ามองดูนางเสมอ แม้คนอื่นไม่กล้ามองนางเต็มสองตา เพราะหวาดกลัวชื่อเสียงของเคอหลิ่งหลิน

แต่กระนั้นนางเป็นคนที่จิตใจอ่อนโยนและขี้สงสารคนเป็นที่สุด นางยอมเจ็บตัวเองเสียดีกว่าต้องลงมือฆ่าใคร หากแต่เมื่อใดที่ต้องพรากลมหายใจของมันผู้นั้น นางกลับสงบนิ่งและดูเหี้ยมโหดอย่างที่ใครต่อใครลื่อกันไป เพราะเช่นนี้นางจึงไม่มีใครกล้ามาสู่ขอแต่งงาน ดูว่านางเองไม่ได้เดือดร้อนใจอะไรนัก แต่ในบางครั้งเขารู้สึกว่า นางคงมีชายในดวงใจที่ทำให้นางอยากเป็นหญิงสาวในหัวใจของคนผู้นั้น นางถึงได้พยายามทำอะไรที่ไม่เคยทำแม้ดูขัดเขินพิกลนัก

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ นางจะปิดเขาได้นานแค่ไหน เขาแค่ไม่อยากสืบเท่านั้นหรอกนะ ใครกันหนอที่ทำให้พี่สาวของเขาหวั่นไหวได้เพียงนี้.

เคอหลิ่งหลินอยู่ในชุดสีน้ำเงินเข้มซ้อมเพลงกระบี่กับจ้าวจิ่นสือ แม้จะเป็นหญิงแต่เพลงกระบี่ไม่ได้อ่อนด้อยไปกว่าชาย ยิ่งรูปร่างแบบบางการเคลื่อนไหวดุจวิหคร่อนลมยิ่งทำให้การท่วงท่าเคอหลิ่งหลินดูงดงามนัก ในขณะที่จ้าวจิ่นสือก็สง่าสมกับบุตรชายแม่ทัพจ้าว

แววตาของผู้เป็นบิดามองดูทั้งสองฝึกซ้อมเพลงกระบี่ด้วยความพึ่งพอใจ เสียดายที่เลี้ยงดูเคอหลิ่งหลินมานานแม้นางจะยอมเรียกเขาว่า ‘ท่านพ่อ’ แต่ลึกๆ แล้ว นางทำเพื่อให้เขาสบายใจ คงยากนักที่จะลบบาดแผลในใจของนางได้

หางตาของหญิงสาวเห็นเงาร่างของผู้ที่เดินเข้ามาใหม่ มือเรียวชะงักไปและเผลอลดกระบี่ลงทำให้จ้าวจิ่นสือปัดกระบี่ในมือนางตกลงพื้นได้อย่างง่ายดาย

“หลิ่งหลิน” ชายหนุ่มเรียกด้วยน้ำเสียงกึ่งตำหนิ แต่คนถูกเรียกกลับยิ้มทะเล้นก่อนเก็บกระบี่แล้วหมุนตัวมองคนที่เดินเข้ามาเต็มตา