บทที่ 16 16

ร่างเล็กบอบบางนั่งบนเก้าอี้หุ้มผ้าแคชเมียร์ด้วยท่าทีประหม่า บ่อยครั้งที่มุกมารินมองออกไปนอกระเบียงห้องเปิดโล่งของเพนท์เฮ้าส์บนชันที่ห้าสิบและมองไปยังบันไดวนที่ทอดตัวลงไปสู่ห้องด้านล่างอย่างใช้ความคิด

เธอตัดสินใจถูกแล้ว...มุกมาริน...เธอตัดสินใจถูกแล้ว

หญิงสาวจำต้องโกหกมารดาว่าเธอต้องเดินทางไปรับงาน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ