บทที่ 13 บทที่4.การใช้ชีวิตร่วมกับคนแปลกหน้าที่หล่อเหลือร้าย 4
ชายหนุ่มยิ้ม “ว่าจะไปหาซื้อที่นอนแล้วก็เครื่องใช้บางอย่าง...มีร้านพอจะแนะนำได้ไหมล่ะ”
นางยิ้มกว้าง...พร้อมกับรีบจูงมือชายหนุ่ม ปากก็ร้องตะโกนเรียกใครบางคน “เขียวๆ เขียวโว้ย...กวาดห้องถูห้องนี้ให้หน่อย...เขาจ้าง เดี๋ยวกลับมาจ่ายค่าแรง...” ผู้หญิงหน้าตอบผมสีน้ำตาลอ่อนโผล่ออกมาจากห้องพักหลังริมสุด เธอยิ้มให้ชายหนุ่มแปลกหน้า “ได้ป้า...แค่กวาดกับ ถูเหรอ?”
“เออสิวะ...ห้องแค่นั้นจะทำอะไรได้ ล้างห้องน้ำให้ด้วยก็จะดี”
นางสั่งเสียงขุ่น ตวัดค้อนให้เมื่อมองเห็นสายตาของหญิงสาวทอดมองเลยไปทางด้านหลัง “อีนี่ไม่เข็ด...ยังคิดจะอ่อย สภาพยิ่งกว่าผีตายซาก” นางบ่นอุบ เขียวเป็นหญิงหม้าย ส่วนมากสามีทิ้งและมีลูกเป็นโขยง...อายุไล่เลี่ยกัน จนนางระอา
“จ้าป้า...”
“ไปพ่อหนุ่ม ร้านหน้าปากซอยมีทุกอย่าง มีงบเท่าไรล่ะ”
“มีไม่เยอะ อยากได้ที่นอนกับของใช้บางอย่าง” ให้นอนบนพื้นแข็งๆ เขาจะไม่ทน ไหนๆ ก็ต้องทนลำบาก ขอความสบายช่วงนอนหลับหน่อยก็แล้วกัน สาวใหญ่เดินนำ เขามองบั้นท้ายเป็นปั้นๆ ของนางแล้วจึงส่ายศีรษะ...
ร้านเครื่องนอนมีให้เลือกมากมาย แต่หากเป็นตัวแวซ็องเลือกเอง เขาไม่มีทางชายตาแลของคุณภาพต่ำเช่นนี้แน่ เมื่อจำเป็นจริงๆ ก็ต้องทน...หากไม่อยากนอนบนพื้นแข็งๆ เย็นๆ
“เอาแบบนี้ล่ะ...พร้อมอุปกรณ์ด้วยนะ ผ้าห่ม พัดลม และหมอน...” ใจของชายหนุ่มอยากจะติดแอร์คอนนิชั่น แต่มันจะหรูหราอลังการจนอาจจะทำให้เมวิกายิ่งขยับหนีไปไกลๆ อีก...เอาเท่าที่ได้ก็แล้วกัน
สภาพห้องพักดูดีขึ้นกว่าเดิม หลังจากร้านเครื่องนอนเอาของมาส่ง...ชายหนุ่มจ่ายค่าแรงให้ผู้หญิงชื่อเขียว หล่อนส่งสายตาฉ่ำหวานให้เขา จนต้องรีบชิ่งหนี แวซ็องกลัวหล่อนกระโจนปล้ำ เมื่อดวงตาของหล่อนฉายแววเช่นนั้น
กลิ่นผ้าใหม่ที่ยังไม่ผ่านการทำความสะอาด...เขาต้องทำใจให้ชิน ไม่ได้อยู่ในสภาพเดิมๆ คงต้องทนไปก่อน แต่ไม่นานหรอก...ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนบนฟูกนอนของใหม่ มันก็พอใช้ไม่ถึงกับกระด้างจนเจ็บหลัง...ก่อนจะหลุบตาลงมโนภาพเมวิกาในสมอง...หากจับหล่อนใส่ชุดนอนสุดเซ็กซี่!! ผิวของหญิงสาวคงลออองค์จนเขาขนลุกซู่ ชายหนุ่มยื่นมือหมายจะคว้ารูปโฉมที่สร้างขึ้นเองในจินตนาการแต่ทุกอย่างหายวับ!! ไปกับอากาศ เมื่อเผลอตัวลืมตาขึ้นมอง...
“โว๊ะ!” ดวงตาคมกล้าดุดัน ฉายแววไม่พอใจ เขายกมือขึ้นปิดใบหน้าพลางคิดในใจด้วยความสับสนในตัวเอง เขาเป็นหนักขนาดนี้เชียวเหรอ?
ทางที่ดีที่สุดสำหรับเขา คือต้องจัดการรวบหัว รวบหางเมวิกาให้ได้ในเร็ววัน ไม่เช่นนั้นตัวเองนั่นแหละที่จะแย่
หากเผลอตัวหลงเสน่ห์หล่อนเข้า!!
ความเสี่ยงค่อนข้างสูง...เมื่อตัวเองไม่เคยเป็นเช่นนี้ มันอาจจะเป็นเพราะหล่อนท้าทายเขา เลือดนักล่าจึงพล่าน...
“ใจเย็นๆ น่าแวซ็อง ยังไงหล่อนก็หนีแกไม่พ้นหรอก”
ความผยองทำให้ชายหนุ่มมั่นใจ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ตัวเองหมายตาจะหลุดรอดไปได้ ต่อให้หล่อนดื้อด้านขนาดไหน...พอตกอยู่ใต้ร่างกายเขาส่วนมากจะพร่ำเพ้อ หลงละเมอตามเกาะหนึบ...เขามีเวลาให้หล่อนสุขจนพอใจ1อาทิตย์จากนั้นก็เหมือนกันหมด...เมวิกาก็เช่นกัน
ในขณะที่แวซ็องกำลังไม่เข้าใจตัวเอง เมวิกาเองก็เช่นกัน
หัวใจสาวเริ่มไหวหวั่นตามประสาผู้หญิง...ชายหนุ่มใช่ว่าจะขี้ริ้วเมื่อไรล่ะ เขามีสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา หรือพลังดึงดูดที่ไร้รูปทรง แต่ทุกคนจะรู้สึกหากอยู่ใกล้เขา...เธอจะทำอย่างไรถึงจะดี เมื่อรู้สึกถึงรางแพ้...ไม่หวั่นไหวสิแปลก ก็ชายหนุ่มเหมือนภาพในฝัน เขาทำให้คนอยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่น เมื่อตัวเขาเข้มแข็งแม้จะตกระกำลำบาก...ชายหนุ่มไม่ได้ปริปากบ่น...เขายังยิ้มได้...
มันเป็นการยากที่จะห้ามความสนใจที่เกิดขึ้น แม้จะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ลักษณะบางอย่างของผู้ชายคนนั้นบ่งบอกว่าเขากับเธอห่างกันคนละชั้น แม้เขาจะไม่เปิดปากบอก แต่พฤติกรรมบางอย่างของเขาบอกเช่นนั้น ดูท่าทางเขาไม่เดือดร้อนใจเลย หากเป็นคนธรรมดาคงกำลังทุกข์ ถูกชิงทรัพย์ในต่างแดน...ไม่มีที่นอน ไม่มีความหวัง แต่เขาก็ยังอยู่มาได้ แถมมีสมบัติติดตัวชนิดที่ราคาแพงระยับ เขาเป็นใครกันแน่?
“คุณเป็นใครก็ช่าง...เมจะพยายามอยู่ให้ห่างคุณที่สุด...เพื่อตัวเอง”
หญิงสาวตั้งปณิธานไว้กับตัวเอง...เธอต้องระวังตัวและหัวใจตัวเองอย่างดี ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่แคล้วที่จะเป็นฝ่ายเสียใจ เมื่อรู้สึกว่าการที่เขายังรีรออยู่ทั้งที่มีสตางค์มากพอที่จะกลับไปยังที่เดิมของตัวเอง แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ไป...เธอพยายามจะไม่ใส่ใจแต่ก็อดไม่ได้สักที...
