บทที่ 8 พรากรัก : EP 7 ข้อต่อรอง
บทที่ 7
เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นร่างกายของเธอยังคงเจ็บปวดขยับแทบจะไม่ได้สายตาของเธอกวาดมองรอบๆและรู้ว่าตนเองนั้นอยู่โรงพยาบาลอย่างแน่นอน เพราะว่าเสาน้ำเกลืออยู่ด้านข้างเนื้อตัวของเธอฟกช้ำเหมือนกับคนที่ถูกรุมโทรม
"ค่อยๆขยับตัวนะคะ" พยาบาลสาวรีบวิ่งเข้ามาดูแลทันทีเมื่อเห็นน้ำหนาวเธอรู้สึกตัว
"น้ำหนาวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะโอ้ย" เธอทำท่าทีเหมือนก้าวลงจากเตียงแต่ด้วยความที่เธอเจ็บช่วงล่างเพราะเกิดอาการฉีกขาดและระบมจึงทำให้เธอนั้นเจ็บปวดไม่สามารถขยับได้รวดเร็ว
"ใจเย็นๆนะคะ คือว่าช่องคลอดของคุณฉีกขาดคุณหมอได้เย็บเพราะว่าขนาดแผลกว้างเกินไปร่างกายของคุณ เอิ่ม..นี่แหละค่ะพยาบาลไม่สามารถพูดมากได้" หยดน้ำใสๆไหลออกจากตาน้ำหนาวเธอเข้าใจในความหมายของพยาบาลและไม่คิดว่าตัวเองจะสาหัสขนาดถึงต้องเย็บ
"ใครมาส่งน้ำหนาวที่โรงพยาบาลคะ" สายตาของน้ำหนาวที่หันมองพยาบาลนั้นเป็นสายตาที่น่าสงสารมีแต่ความเศร้าเธอรอดพ้นและมีชีวิตใหม่เพียงแค่ไม่กี่วันกี่ชั่วโมงเธอต้องมาทุกข์ทรมานเจอความเจ็บปวด
"คุณ.
แคร๊ก!! พยาบาลสาวยังไม่ทันได้เอ่ยว่าใครนั้นเป็นคนพาน้ำหนาวมาที่โรงพยาบาลแต่ประตูห้องเปิดเข้ามาพรวดพราดด้วยความเร็ว
"คุณพยัคฆ์" เมื่อพยาบาลเอ่ยชื่อเรียกก่อนที่เธอจะก้มหัวลงและรีบออกจากห้องไปสายตาของพยัคฆ์มองน้ำหนาวตั้งแต่หัวจรดเท้าเผยรอยยิ้มแห่งความสะใจให้กับคนตรงหน้า
"ถึงก็ต้องเย็บเลยหรอ" เธอหันหน้าหนีไม่มองหน้าคนใจร้ายมึงทั้งสองกำขยำผ้าห่มที่อยู่บนร่างกายของตัวเอง เขาใช้น้ำเสียงและคำพูดเยาะเย้ยเธอ
"มองหน้ากูสิ" เขาขยับพุ่งเข้าไปยังด้านข้างเตียงมือหนาจับเข้าที่ปลายคางของเธอให้หันมาสบตาเขา
"ยังไม่พออีกใช่ไหมยังทรมานน้ำหนาวไม่พออีกหรอน้ำหนาวไปทำอะไรให้กับคุณขนาดนั้นเลยหรอ"
"อย่ามาแกล้งโง่น้ำหนาวเธอมันเป็นผู้หญิงแพศยาแย่งแม้กระทั่งสามีของคนอื่น"
"คนแบบคุณไม่น่าโง่ไม่น่าเชื่ออะไรง่ายๆ ทำไมคุณไม่ฟังเหตุผลและความจริงจากพ่อของคุณบ้าง"
"กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้นคนที่กูฟังคือแม่ของกูแค่คนเดียว แล้วกูก็รักแม่กูแค่คนเดียวใครที่ทำให้แม่กูเจ็บช้ำและเจ็บปวดมันต้องเจอมากกว่าร้อยเท่า" เขาออกแรงบีบเข้าที่คางของเธอจนปวดร้าวไปทั่วทั้งหน้าจ้องมองและกัดฟันพูดด้วยความโกรธแค้น
ก๊อกๆๆ "คุณพยัคฆ์ครับพ่อเลี้ยงกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่" ลูกน้องคนสนิทรีบพุ่งตัวเข้ามาเคาะประตูหน้าห้องบอกกับเจ้านายของเขาว่าพ่อเลี้ยงมานี่
"พ่อเลี้ยง" เมื่อน้ำหนาวได้ยินเธอรู้สึกดีใจเหมือนมีความหวังว่าตนเองนั้นกำลังจะรอดจากความเจ็บปวด
"น้ำหนาวถ้าเธอกลับไปกับพ่อเลี้ยง น้ำหวานน้องสาวของเธอถูกลูกน้องของกูรุมโทรมทีละ 10 คนแน่" สายตาของน้ำหนาวหันมองหน้าพยัคฆ์ด้วยความตกใจไม่คิดว่าพยัคฆ์นั้นจะรู้จักน้ำหวานน้องสาวของตนเอง
"หมายความว่ายังไง คุณจับน้ำหวานไปอย่างนั้นหรอ"
"หึ! ไม่ใช่แค่น้ำหวานนะแม่ของเธอด้วยทั้งสองคนอยู่ในกำมือของเธอแล้วถ้าเธอเลือกที่จะกลับไปกับพ่อเลี้ยงเพื่อเอาตัวรอดคนเดียวเธอก็ไปซะ และก็รอรับศพแม่ของเธอแหละน้องของเธอที่บ้านได้เลยแต่ก่อนพวกมันจะตายมันก็ต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเธอนะลองคิดดูสิเธอโดนแค่คนเดียวยังต้องเข้าโรงพยาบาลและถ้าน้ำหวานโดนลูกน้อง 10 คนจะขนาดไหน"
"อย่านะคะคุณพยัคฆ์ ให้น้ำหนาวทำอะไรก็ได้แต่อย่าทำร้ายน้ำหวานกับแม่ขอร้องน้ำหนาวขอร้อง" เธอจ้องมองหน้าเขาพร้อมพูดขอร้องอ้อนวอนยกมือไหว้ว่าอย่าทำอะไรน้องสาวกับแม่ของตนเอง
"น้องสาวและแม่ของเธอจะอยู่สุขสบายถ้าเธอทำตัวดีๆ"
น้ำหนาวรีบพยักหน้าต่อให้เขาสั่งอะไรเธอก็ทำเพื่อแลกกับความปลอดภัยของแม่และน้องทันใดนั้นประตูห้องของโรงพยาบาลเปิดเข้ามาพรวดพราดพ่อเลี้ยงพร้อมลูกน้องเดินเข้ามาทันที
"มึงทำอะไรของมึงวะพยัคฆ์ห้ะมึงจับหนูน้ำหนาวไปทำไม" พ่อเลี้ยงพุ่งตัวเข้ามาหาลูกชายพร้อมกับมือขวากระชากเข้าที่เนคไทด์
"คุณพ่อโกรธขนาดนั้นเลยหรอครับที่ผมจับเมียน้อยคุณพ่อมาเoา" ผวะ! หมัดหนาด้านขวาของผู้เป็นพ่อปล่อยเข้าที่ใบหน้าของลูกชายจนล้มลงไปกับพื้นต่อหน้าน้ำหนาวที่นั่งอยู่บนเตียง เสียงดังโครมครามดังกล้องทั่วห้องน้ำหนาวหลับตาเพราะว่ากลัว
"มึงนี่มันเลวเหมือนแม่มึงไม่มีผิด" พยัคฆ์โกรธคำพูดของพ่อตนเองที่เอ่ยถึงแม่เขาพรวดพราดลุกขึ้นจากพื้นใช้มือทั้งสองข้างผลักหน้าอกของพ่อตนเองแต่ไม่ออกกำลังมาก
"คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ของผมแบบนี้"
"ตาสว่างสักทีพยัคฆ์ แม่ของแกมันไม่ได้ดีอย่างที่แกคิดมันเป็นผู้หญิงแพศยามันเลวมากกว่าที่แกคิดอีกมัน...
"ไม่ต้องมาพูด" พยัคฆ์ไม่ฟังในสิ่งที่พ่อของตนเองพูดเขาตะโกนตะเบ็งเสียงจนคอนั้นขึ้นเอ็น
"ถ้าแกยังโง่เชื่อแม่ปลอมๆของแกอยู่เตรียมรับความชิบหายจากแม่ของแกได้เลย"
"ชอบผู้หญิงคนเดียวทำเอาคนโกรธจนด่าเมียได้ขนาดนี้เลยหรอครับ หึ! ผมจะบอกความจริงให้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหลืออะไรแล้วเธอป่นปี้ด้วยนะมือของผมหมดแล้ว" เขาตะเบ็งเสียงใส่พ่อของตนเองบอกถึงการกระทำย่ำยีต่อน้ำหนาว
"ฮือๆ" คำพูดของพยัคฆ์มีแต่คำพูดแรงๆน้ำหนาวได้เพียงแต่เอามือปิดปากของตนเองร้องไห้
"จะอะไรก็ช่างน้ำหนาวต้องกลับบ้านกับฉัน" พ่อเลี้ยงเดินขยับเข้าไปด้านข้างของเตียง เขาใช้มือจับเข้าที่ข้อแขนของน้ำหนาว
"ก็เอาสิเอาเธอไปเลยถ้าคิดว่าเธอไปด้วย" พยัคฆ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ใช้มือจับเข้าที่ริมฝีปากของตนเองตรงช่วงที่พ่อของเขานั้นต่อยและเดินมานั่งที่โซฟาไขว่ห้างมองหน้าน้ำหนาวนิ่งๆ
"หนูน้ำหนาวฉันขอโทษ"
"พ่อเลี้ยงกลับไปเถอะค่ะ" สายตาของพ่อเลี้ยงนั้นเปลี่ยนไปเมื่อน้ำหนาวไม่ยอมกลับไปกับพ่อเลี้ยง
"ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะจากพยัคฆ์นั้นดังขึ้นเขายังคงต้องมองพ่อของตนเองและน้ำหนาวที่ไม่กลับไปกับเขา
"มันเกิดอะไรขึ้นหนูน้ำหนาวหนูน้ำหนาวไม่ต้องกลัวมันไปกับฉันแล้วจะปลอดภัย"
"ฮือๆพ่อเลี้ยงกลับไปเถอะนะคะน้ำหนาวจะอยู่กับคุณพยัคฆ์" น้ำหนาวขยับแขนของตนเองออกจากมือของพ่อเลี้ยงก้มหน้าลงและไม่สบสายตา พยัคฆ์จึงลุกขึ้นจากโซฟาและเดินมาด้านข้างของน้ำหนาวใช้มืออบเข้าที่ช่วงไหล่ของเธอกระชับเข้ามายังหน้าอกของตนเอง
"เสียใจด้วยนะครับคุณพ่อ เธอคงติดใจผมมากกว่า" ใบหน้ามองพ่อของตนเองด้วยความเยาะเย้ย
"หนูน้ำหนาว"
"น้ำหนาวบอกว่าให้พ่อเลี้ยงกลับไปไงคะน้ำหนาวจะอยู่กับคุณพยัคฆ์" เขาได้เพียงแต่มองเธอที่อยู่ในอ้อมกอดของลูกชายตนเองและไม่สามารถช่วยให้เธอนั้นกลับบ้านไปกับเขาได้
"คุณพ่อนี่ไม่เข้าใจหรอครับ ว่าเมียน้อยของคุณพ่อไม่ไปด้วย"
"แล้วสักวันแกจะเสียใจในสิ่งที่แกทำพยัคฆ์" พ่อของพยัคฆ์เดินหันหลังออกจากห้องไปทันที
"ทำดีมากน้ำหนาว" เธอเปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมือของพยัคฆ์ที่ต้องยอมทำตามทุกอย่างเขาบีบคั้นเธอให้จนมุมและต้องยอมอยู่กับเขาเพื่อแลกกับความปลอดภัยของแม่และน้องสาว
