บทที่ 13 ตอนที่10 กาลเปลี่ยนคนเปลี่ยน 1
เห็นได้ชัดเจนว่าเฟิงลี่งดงามตั้งแต่เกิด เมื่อเติบโตเต็มวัยย่อมกลายเป็นสาวงามอย่างแท้จริง
ขนาดเป็นคนป่าอาศัยในหุบเขาเหลิ่งซานเนิ่นนาน ยังฉายแววเป็นสะคราญโฉมล่มบ้านล่มเมืองแล้ว
ผิวพรรณหรือยิ่งนวลเนียนละเอียดลออไม่ต่างจากคุณหนูตระกูลใหญ่ ทั้งยังเคยอาศัยภายในหุบเขาเขตหนาวที่มีหิมะตกตลอด เนื้อตัวยิ่งขาวราวกับกระเบื้องเคลือบอันประณีต หากรอจนอายุสิบหกปี และอยู่ข้างกายนางให้สามีเห็นตลอดเวลา ไม่แน่ว่าตัวของหลิวอี้นอกจากไม่พยายามหาคู่ครองให้เฟิงลี่ ยังอาจจะรับเฟิงลี่เป็นอนุเองเสียด้วยซ้ำ
ภายใต้สีหน้าอ่อนหวานเปี่ยมน้ำใจไมตรี จิ่วเม่ยลอบคิดวิธีที่จะจัดการให้เฟิงลี่ออกจากเรือนตนก่อนอายุครบสิบหกปี ถ้าจะให้ดีควรทำทุกวิธีให้เฟิงลี่หายตัวไปภายในเวลาสองปีนี้
ทุกสิ่งแปรผันตามกาลเวลา คนเราก็เช่นกัน
ยามเป็นอายุน้อยแม้ไร้เดียงสาและโง่เขลาเบาปัญหาเพราะด้อยประสบการณ์ ทว่าเมื่อได้อาจารย์ดีคอยชี้แนะสั่งสอนย่อมเติบใหญ่อย่างมีชัยไปกว่าครึ่ง หานไต้ผู้เป็นจอมยุทธ์พเนจรจึงตั้งใจชี้แนะเป็นอย่างดีจนตัวตาย
ทว่าเวลาช่วงนั้นออกจะน้อยไปสักหน่อย
นับตั้งแต่ที่ซือเร่อหายตัวไป หานไต้ก็ตรอมใจจนลุกไม่ขึ้น เฟิงลี่เองก็ร้อนใจจนนอนไม่หลับ
ต่อมา...เฟิงลี่จึงเร่งรักษาหานไต้ให้หายดี หวังเพียงได้เรียนรู้วรยุทธ์เพิ่มมากขึ้น จะได้ออกตามหาพี่สาวโดยสะดวก
ตลอดเวลาห้าปีนั้น ชายชราจึงลุกขึ้นจากโพรงดินเหนียว ส่วนคนหนึ่งก็ตรากตรำฝึกฝนวิชาความรู้อย่างหนัก กระทั่งอายุขัยของอีกฝ่ายสิ้นลงตามกาลเวลาเพราะโรคชรา
ท้ายที่สุดสิ่งที่หานไต้รับสารภาพก่อนตายทำให้หญิงสาวผู้หนึ่งได้เรียนรู้ที่จะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนขึ้นมา ภายใต้ใบหน้าสัตย์ซื่อไม่ประสีประสานางไม่ชอบให้ผู้ใดเอาเปรียบ
แม้ฝีมือต่อสู้ของเฟิงลี่มิได้เก่งกาจเป็นถึงจอมยุทธ์หญิง ฝีมือการคัดแยกสมุนไพรมิได้สูงส่งเทียบเท่าเหล่าหมอเทวดา ทว่าก็เอาตัวรอดจากอันตรายที่กล้ำกลายได้หลายครั้งหลายครา และสามารถใช้ชีวิตนอกชายป่าได้ไม่ยาก
มีเพียงเล่ห์เหลี่ยมของคนทั่วไปที่ยังไม่แตกฉานสักเท่าใด ยังต้องใช้เวลาขบคิดเล็กน้อย
วันนี้ยามค่ำ เฟิงลี่จึงไม่ค่อยเข้าใจกับท่าทีของหลิวอี้ สามีของจิ่วเม่ยที่บอกว่าหิวขนม ทว่ากลับหอมแก้มนางเสียอย่างนั้น
พริบตาเดียว หมัดของนางจึงเสยคางแกร่งอย่างแรงจนเกิดเสียงดังพลั่ก ฝ่ามือยังจับข้อมือใหญ่บิดไพล่หลังจนผิดรูป ฝ่าเท้าข้างหนึ่งของเฟิงลี่เหยียบแผ่นหลังของหลิวอี้จนแผงอกหนากระแทกกับพื้นห้องหนังสือเสียงดังอั่ก
“อ๊า!”
หลิวอี้ร้องลั่นอย่างกับวัวถูกเชือด
จิ่วเม่ยได้ยินเสียงเช่นนั้นของสามีก็รีบถลันเข้ามายังห้องหนังสือแห่งนี้ทันที
“ท่านพี่! เกิดสิ่งใด?”
ภาพที่เห็นทำเอาจิ่วเม่ยตกใจนัก นางรีบผลักเฟิงลี่ออกจากการเหยียบแผ่นหลังของสามีจนใบหน้าหล่อเหลาที่แนบพื้นแดงก่ำบิดเบี้ยวเสียรูป
“ลี่เอ๋อร์ เจ้ากำลังทำอะไร?”
เมื่อถูกผลักเฟิงลี่จึงทรงตัวไม่อยู่ชั่วขณะ นางซวนเซเล็กน้อยก่อนยืนอย่างมั่นคงได้ในเวลาอันรวดเร็ว
“พี่เม่ย...” เส้นเสียงเล็กใสของหญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างตื่นตระหนกไม่เจือจาง “พี่อี้บอกว่าหิว ให้ข้าเข้าครัวหาอะไรให้เขารองท้อง เมื่อข้ายกขนมมาถึงหน้าห้องหนังสือ เขาก็เรียกข้าเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ล่วงเกินข้า”
แม่นางน้อยฟ้องร้องพลางยกมือหนึ่งขึ้นกุมแก้มตนแล้วฟ้องอีกหน “เขายังทำท่าจะลูบหน้าอกข้าเพื่อสำรวจดูว่าโตพอหรือยัง?”
“...!?”
ประหนึ่งฟ้าผ่ากลางใจ จิ่วเม่ยพลันหน้าถอดสี
หากแต่เรื่องนี้มิใช่ประเด็น หญิงสาวก้มมองสามีที่ยังนอนคว่ำหน้าหมดสภาพอยู่บนพื้นห้อง
“ท่านพี่...” เส้นเสียงหวาดหวั่นนัก “ท่านทำอะไรลี่เอ๋อร์”
หลิวอี้ค่อยๆ เรียกคืนสติให้กลับมา มือหนึ่งกุมปลายคาง อีกมือหนึ่งยันพื้นห้องก่อนลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เขากำลังคิดว่าควรไปฝึกวิชาต่อสู้เอาไว้บ้าง
จะได้ไม่เสียท่าให้สตรีนางน้อยตัวเล็กๆ คนหนึ่งเยี่ยงนี้อีก
หลังจากส่ายศีรษะไล่ความงุนงงจนหมดไป ชายหนุ่มจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ข้าไม่เคยทำเช่นนั้น แค่สั่งนางให้ยกขนมมาส่งในห้อง ไม่คิดว่าจะเจอลูกไม้เยี่ยงนี้ หากนางอยากเป็นอนุของข้ามากนัก บอกกันดีๆ ก็ได้ ไยต้องเล่นเล่ห์ใช้มารยาใส่ร้ายกันด้วย”
กล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปอย่างไม่สบอารมณ์ ท่าทางของเขาไม่เหมือนชายหนุ่มผู้ล่วงเกินสาวน้อยแต่อย่างใด
จิ่วเม่ยเบิกตากว้าง มองตามแผ่นหลังสามีอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง นางหันมามองเฟิงลี่อย่างโกรธกรุ่นก่อนออกจากห้องหนังสือเดินตามหลิวอี้ไป โดยไม่ถามอะไรเฟิงลี่สักคำ
ม่านตาดำของเฟิงลี่พลันหดแคบ โทสะสายหนึ่งผุดวาบ สิบกว่าปีที่เติบใหญ่ นางเกลียดที่สุดก็คือคนโกหกหลอกลวง
และเมื่อนางเกลียดก็ย่อมไม่ทำตัวเองให้เป็นเยี่ยงนั้น
เรื่องที่ถูกหลิวอี้ล่วงเกินแม้เป็นเพียงชั่ววูบเดียวที่เห็นมือเขาเอื้อมขึ้นมา นางจึงมั่นใจว่าเขากำลังต้องการสำรวจเนินเนื้อตน และนั่นยิ่งไม่มีเหตุผลให้ต้องโกหกกัน นางจึงฟ้องออกไปอย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่มีเหนียมอาย
แต่เพราะอะไร? ทำไมเหตุการณ์ถึงกลายเป็นเช่นนี้?
เฟิงลี่มองตามสามีภรรยาแซ่หลิวอย่างไม่เข้าใจ ครู่หนึ่งต่อมาในสายตาพลันมีความรู้สึกผิดขึ้นมาบางเบา
นางไม่ควรทำร้ายคน...
