บทที่ 6 คุณเล็ก..อย่านะ
วิศรุตที่คิดจะเดินจากไป เดินจากไปตลอดกาล กลับตัดสินใจในวินาทีนั้น หมุนตัวหันหลัง เดินกลับมายืนหน้าประตูนั่นอีกครั้ง
“ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
เสียงเคาะประตู ทำให้อาราดาหยุดคร่ำครวญ ฝ่ามือรีบกวาดเช็ดน้ำตาออกจากร่องแก้ม เธอตกใจไม่น้อยที่เขายังอยู่ เอี้ยวหลังมองดูประตูแต่ไม่ยอมทำตามคำสั่ง เพราะเธอไม่อยากจะเห็นหน้าของเขาอีกต่อไป เธอไม่อยากได้ยินคำพูดดูถูกถากถางจากปากของคนที่เธอรักอีกแล้ว
“อาราดา”
วิศรุตรู้สึกโกรธมากที่หญิงสาวไม่ยอมเปิดประตู
“อาราดา” เขาเสียงเข้มขึ้น “เธอกล้าดียังไงถึงไม่ยอมเปิดประตูให้ฉัน เปิดเดี๋ยวนี้นะ!”
เขาเอาปากแนบประตู พยายามพูดให้เบาที่สุด ทว่า หญิงสาวก็ยังไม่ยอมเปิดอยู่ดี ชายหนุ่มขบคิดหาทางออก แล้วเขาก็เจอคาถาสะเดาะกลอนจนได้
“โอ๊ยงูกัด!!!”
เท่านั้นแหละ ประตูเปิดผาง คนด้านในกำลังจะก้าวออกมา แต่เขาใช้ความเร็วสอดตัวเข้าไปด้านในโดยดึงมือเธอกลับเข้าไปด้วย หญิงสาวได้แต่นิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก จนเขาลงกลอนประตูเรียบร้อยแล้วถึงได้สติ
“คุณเล็กเข้ามาทำไม ออกไปนะ”คุณเล็กจอมเจ้าเล่ห์หันหลังกลับมามองเจ้าของห้องที่ยังคงตกใจจนหน้าซีด เขายิ้มเย้ยให้แก่ความโง่เขลาของเธอ
“ไม่ต้องมาไล่หรอก อยากให้เข้ามาละไม่ว่า”
“ใครอยากให้เข้ามา”
“แล้วใครร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อกี้”
หญิงสาวหลบสายตาคาดคั้น ไม่ทันไร น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นพยาน ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดังราวกับเหน็ดเหนื่อยเหลือกำลัง ดึงร่างบางเข้ามาหาตัว แล้วจัดการรวบกอดอรชรจนแนบแน่น ทำเอาหญิงสาวในอ้อมกอดตัวแข็งเป็นหุ่น และเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อร์ตอย่างแรง เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต แต่มั่นใจว่าไม่ใช่ความฝันแน่นอน
วิศรุตดึงใบหน้าที่วางอยู่บนต้นคอระหง ออกมาเผชิญหน้ากับเธออย่างจริงจัง เพื่อจะได้มองใบหน้าสวยให้เต็มตา ขณะแขนยังเกี่ยวพันรอบเอวอนงค์เอาไว้ไม่ยอมปล่อย เธอเห็นนะ สายตาของเขาที่เปลี่ยนไป ลมหายใจที่ขาดห้วงเหมือนคนหายใจไม่เป็นและอารมณ์ประหลาดๆที่ออกมาทางสีหน้า
“ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดมากแน่ๆ”
นี่มันเรื่องอะไรกัน อาราดามองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ คำถามก็คือ เขายังมีสติดีอยู่รึเปล่า เขายังเมาอยู่ไหม แล้วเขารู้ตัวหรือไม่ว่าคนที่เขากำลังกอดคือคนที่เขาเกลียด
“แต่เธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันนะ ไม่ได้ชอบเธอหรอก และคงไม่มีวันด้วย เพียงแต่…” เพียงแต่อะไรนั้น เขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้
“ฉันอยากให้เธอ อยู่กับฉันไปตลอดชีวิต”
หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น หัวใจเต้นรัว
“ก็คุณเล็กบอกให้ไอไปจากที่นี่”
“เพราะฉันไม่อยากจะทำร้ายจิตใจเธอ แต่พอคิดว่าเธอต้องไปจริงๆ ฉันก็…”
“มันอะไรหรือคะ”
คำตอบนั้นไม่ปรากฏแน่ชัด แต่ที่เขาแน่ใจก็คือหัวใจมันเต้นเร็วทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนนี้ คนที่เขาไม่อยากจะชายตาแล คนที่ไม่คู่ควรกับเขาทุกประการ
“เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ”
เธอจะเข้าใจได้อย่างไร เพราะสิ่งที่เขาพูดกับสิ่งที่เขากระทำ มันต่างกันลิบลับ แต่เธอก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็โน้มหน้าลงมาจูบริมฝีปากของเธอจนแน่น แน่นจนเธอหายใจไม่ออก ก่อนจะบิดเคลื่อนกดคลึงอย่างกระหืดกระหาย อาราดาตกใจแต่ก็ประหลาดใจระคนกัน แม้จะผละใบหน้าออกอย่างแสนเสียดาย แต่เธอก็ยังสับสนและว้าวุ่นใจเหลือเกินที่เขาทำแบบนี้กับเธอ
“ขอโทษนะ” ดวงตาของเขาเหมือนตื่นกลัวไม่น้อย ใบหน้าของเขาแดงก่ำและรุนแรงไปด้วยอารมณ์ดิบตามสัญชาตญาณความเป็นชายที่พลุ่งพล่านขึ้นมาจนระงับไม่อยู่
”คุณเล็ก”
จริงเหรอ ที่เธอเพิ่งจะจูบกับชายหนุ่มในฝันของเธอ หัวใจของเธอระเบิดไปแล้วในตอนนี้
“ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปหรอกอาราดา”
“หมายความว่ายังไงคะ”
เขาไม่พูด แต่กลับโน้มลงจูบที่ริมฝีปากอิ่มสวยสั่นพร่าแสนน่ารักนั่นอีกครั้ง
“หมายความว่าเธอจะต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตไงยัยโง่” เขาพูดยิ้มๆ เวลานี้เขาเหมือนคนที่โล่งใจและสบายใจขึ้น เพราะได้พูดในสิ่งที่คิด และได้ทำให้สิ่งที่เคยฝันไว้ “รู้ไหม ฉันอยากทำแบบนี้กับเธอมานานแล้ว ฉันอยากจูบเธอจริงๆ”
ชายหนุ่มรวบกอดเอวบางเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง หญิงสาวมองหน้าเขาตรงๆด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเขาถึงมาแสดงความป่าเถื่อนกับเธอในเวลานี้ และสิ่งที่เขาต้องการจากเธอนั้น มันคืออะไรกันแน่ เขากำลังแกล้งเธออยู่หรือเปล่า
“คุณเล็กเลิกล้อเล่นได้แล้วค่ะ”เมื่อเขาพยายามจะโน้มใบหน้าเข้าซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของเธออย่างไม่ลดละ ราวกับหนุ่มน้อยที่ต้องการผจญภัยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขากดจูบไปตามหัวไหล่ สลับกับการใช้ลิ้นลากเลียผิวเธอจนเปียกชื้น เธอขนลุกซู่ หัวใจระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ อารมณ์แตกกระเจิงเป็นดอกไม้ไฟที่ถูกจุดขึ้นกลางฟ้า เธอพยายามจะสะกดตัวเองให้รู้จักผิดชอบชั่วดี พยายามบ่ายเบี่ยงเลี่ยงไปเท่าที่จะทำได้
“คุณเล็ก อย่านะคะ” เธอรู้ เธอกลั้นใจพูด ซึ่งถ้าเขาหยุดจริง หัวใจของเธอคงจะเจ็บปวด “อย่าเลย มันไม่ดีหรอก หยุดเถอะนะคะ”
