บทร้อยแปดสิบเก้า

ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเบลอ ฉันแทบไม่ได้สนใจอะไรเลยเพราะรู้สึกเหมือนมีใครบางคนล้วงมือเข้ามาในหัวใจฉันและพยายามดึงมันออกมา

"เธอโอเคไหม" แอ็กเซลถามฉันเป็นครั้งที่ร้อย

"ฉันไม่เป็นไรจ้ะที่รัก มุ่งสมาธิกับงานเถอะ" ฉันตอบพร้อมเสียงหัวเราะที่ฝืนออกมา

ฉันไม่อยากให้อะไรผิดพลาดเพราะฉัน ฉันจึงอดทนต่อคว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ