บทที่ 102

มุมมองของรีเบคกา

ฉันยืนอยู่ที่หน้าต่างของบ้านริมทะเลสาบ มองเมฆครึ้มที่ก่อตัวเหนือผืนน้ำ แสงยามบ่ายกลายเป็นสีเทาหม่นหมอง เข้ากับอารมณ์ของฉันที่กำลังรอคอยข่าว ข้างกายฉันมีถ้วยชาที่เย็นชืดไปแล้ว ถูกลืมเลือนขณะที่ฉันจ้องมองโทรศัพท์ที่เงียบงันในมือ

“เดี๋ยวเรื่องจบเขาก็โทรมาเองแหละ” โซเฟียพูดพลางเดินเข้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ