บทที่ 104

ฉันไม่ได้รอฟังคำตอบ ฉันทนเห็นแววตาที่กล่าวโทษของแม่หรือความเห็นใจที่สับสนในแววตาของพ่อไม่ไหว ฉันผลักประตูออกไปสู่ห้องโถง เดินผ่านริเวราที่เอื้อมมือออกมาพร้อมกับเอ่ยถามว่า “คุณบราวน์คะ?”

ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น น้ำตาเอ่อคลอจนภาพพร่ามัว ฉันเดินไปตามทางเดิน ผ่านโถงล็อบบี้ต่างๆ สวนกับ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ