บทที่ 121

ฉันพยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉย แม้ว่าหัวใจจะเต้นรัวอยู่ในอก “เอลิซาเบธ ฉันเสียใจด้วยนะที่การประชุมของเธอไม่ราบรื่น”

เธอหัวเราะอย่างขมขื่น “โอ้ เสียใจเหรอ ซึ้งใจจังเลยนะ” เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง “มีความสุขไปเถอะ ตราบเท่าที่ยังทำได้ ยัยมนุษย์น่าสมเพช พอเขาเบื่อแกเมื่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ