บทที่ 16

มุมมองของโดมินิก

“เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบหน้าฉัน” ผมพูดออกไป แทบจำเสียงตัวเองไม่ได้เมื่อมันกดต่ำลงจนน่ากลัว “รู้บ้างไหมว่าผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง”

หมาป่าในตัวผมกำลังเรียกร้องให้เอาคืน มันโกรธเกรี้ยวที่ถูกปฏิเสธ ที่ถูกทำร้าย แต่แล้วผมก็เห็นใบหน้าของเธอ...น้ำตากำลังไหลอาบแก้ม แววตาฉายแววหวาดกล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ