บทที่ 42

มุมมองของโดมินิก

เพียงสามก้าวใหญ่ๆ ข้าก็มาถึงข้างกายและคุกเข่าลงตรงหน้าหล่อน ข้าประคองใบหน้าของหล่อนไว้ในมือ ค่อยๆ เชยคางขึ้นเพื่อสำรวจบาดแผลที่ริมฝีปาก “ข้าอยู่นี่แล้ว” ข้าเอ่ยเสียงทุ้มต่ำราวกับเสียงคำรามในลำคอ “เจ้าปลอดภัยแล้ว”

ร่างทั้งร่างของหล่อนสั่นสะท้าน เป็นแรงสั่นเบาๆ ที่ข้ารู้สึกได้ผ่านปล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ