บทที่ 88

ถ้อยคำเหล่านั้นลอยค้างอยู่กลางอากาศระหว่างเรา คมกริบและอันตราย

“ถ้าคุณยอมรับไม่ได้ว่าฉันมีเพื่อนของฉันเอง มีชีวิตของฉันเอง บางทีเราก็ไม่ควรจะทำ...อะไรก็ตามที่เรากำลังทำกันอยู่นี่”

หมาป่าในกายข้าหอนครวญ เสียงคำรามจากสัญชาตญาณดิบที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล และ—ข้าไม่อยากจะยอมรับเลยว่า—ความหวาดกลัว เธอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ