บทที่ 31

ถังซาจ้องมองซูเย่ที่เดินมานั่งลงข้างๆ ตัวเองอย่างไม่เกรงใจ เธอไม่อาจไม่รู้สึกประหลาดใจได้ คนอย่างเขา เธอไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าเขาจะไม่ถือตัวถึงขนาดยอมนั่งข้างถนนแบบนี้

รอยยิ้มบางๆ ของซูเย่ยังคงประดับอยู่ที่มุมปาก เมื่อเห็นเขามองมาที่ตัวเอง ถังซาพลันรู้สึกกระอักกระอ่วน จะไปก็ไม่ใช่ จะอยู่ก็ไม่เชิง...