บทที่ 16 16

“ขอบใจจ้ะ โบดูแลคุณนิดด้วยนะ” เขาบอกกับผู้ช่วยเลขาแล้วเดินนำหน้าพินแพรไปที่ห้องรับรองที่แขกรออยู่

รามเดินเข้าไปในห้องรับรอง แล้วส่งยิ้มให้ม่ายสาวพราวเสน่ห์ที่นั่งหน้าไม่รับแขกอยู่กับน้องชาย ไม่ได้ยกมือไหว้เธอในฐานะที่อาวุโสกว่า เพราะถูกเธอสั่งห้ามเด็ดขาดว่าไม่ให้เขาทำแบบนั้นเนื่องจากอายุห่างกันแค่สองปี และเธอก็ไม่อยากกลายเป็นคนที่แก่กว่าในสายตาของเขา

“พี่รามมาแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับคุณนัด” ราชแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะลุกขึ้นกล่าวลา ยกมือไหว้แล้วรีบเดินออกไป เมื่อจะเดินผ่านพี่ชายก็ยังมีส่งสายตาเห็นใจพร้อมกับแอบชูสองนิ้ว

“รามคงจะงานยุ่งมากนะคะ ขนาดนัดกับนัดเอาไว้แล้วยังลืมกันได้ หรือว่าเลขาไม่ได้เตือนคะ” หางตาที่แต่งแต้มเอาไว้ตวัดมองไปทางพินแพร

“แพรเขาบอกผมแล้วครับ แต่ผมลืมเอง ขอโทษคุณนัดจริง ๆ ที่ให้เสียเวลารอ” เขามองนาฬิกาข้อมือ “ตั้งสิบนาที” เธอรอเขาจริง ๆ ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำเพราะนัดกันบ่ายสามโมง เป็นเธอเองต่างหากที่มาเร็วเกือบชั่วโมง

“ช่างมันเถอะค่ะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว บ่นไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา เรามาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า” ถึงแม้เขาจะไม่ได้ใช้คำพูดที่เหมือนประชดประชัน แต่เธอก็รู้ตัวว่าเขากำลังคิดแบบนั้น “นัดจะเดินทางไปอเมริกาพรุ่งนี้แล้ว ต้องไปเป็นเดือน นัดคงคิดถึงคุณรามแย่เลยค่ะ” เธอมองเขาด้วยสายตายั่วยวนอย่างเปิดเผย พร้อมกับรอยยิ้มสีแดงสดของลิปสติก “คุณรามน่าจะไปกับนัดนะคะ ไปดูตลาดที่นั่นด้วยกัน เผื่อมีโอกาสขยายสาขาได้อีก”

“ผมก็อยากไปนะครับคุณนัด แต่ภรรยาของผมเพิ่งจะเสียไป ลูกชายก็ยังแบเบาะอยู่เลย ตอนนี้ส่วนตัวผมคงต้องพักเรื่องงานเอาไว้ก่อน รอให้ลูกโตกว่านี้อีกสักหน่อยค่อยว่ากัน” รามพยายามปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ไม่สนใจกับสายตาเสน่หาของเธอ

“นัดเห็นใจคุณนะคะราม.. นัดแนะนำทางออกให้ไหมคะ” เสนออย่างกระตือรือร้น

“แนะนำอะไรเหรอครับ”

ปนัดดาจิกสายตามองพ่อม่ายทรงเครื่องที่ตนหมายตา เธอเคยคิดจะสานสัมพันธ์กับเขาตอนที่เลิกกับสามี แต่เขาก็ดันไปมีภรรยาเสียก่อน แต่ตอนนี้หล่อนคนนั้นก็ลาโลกนี้ไปแล้ว โอกาสจึงตกเป็นของเธออีกครั้ง และเธอก็อยากจะคว้ามันเอาไว้ให้ได้

“หาแม่บ้านใหม่สักคนสิคะ จะได้มีคนช่วยดูแลทั้งคุณและลูกชาย”

“ขอบคุณนะครับที่แนะนำ แต่แม่บ้านผมมีหลายคนแล้ว แนนนี่ก็มีสองคน แล้วตอนนี้น้องกายก็ได้คุณน้าเขามาช่วยดูแลเพิ่มอีกคน ผมคงไม่หาแม่บ้านมาเพิ่มหรอกครับคุณนัด” รามคลี่ยิ้มตีหน้าเซ่อ ทำเป็นไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย

ปนัดดารู้สึกขัดเคืองเมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะบาง ๆ ของพินแพร จึงเขม่นมองด้วยแววตาเอาเรื่อง

“นัดไม่ได้หมายถึงแม่บ้านแบบนั้น นัดหมายถึงภรรยาใหม่ต่างหากค่ะ รามยังหนุ่มยังแน่น ลูกชายก็ยังแบเบาะ แบบนี้นัดว่าควรหาผู้หญิงดี ที่เหมาะสมกันในทุกด้านมาเป็นภรรยาใหม่ดีกว่า”

รามคลี่ยิ้ม “เวลานี้ผมยังไม่พร้อมจะรับใครเข้ามาในชีวิตหรอกครับคุณนัด ผมยังคิดถึงภรรยาของผมอยู่เลยครับ” เขานึกภรรยาผู้แสนดีที่เปลี่ยนเป็นคนขี้หึงอย่างไร้เหตุผลในช่วงท้องแก่  แล้วใบหน้าของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของผู้เป็นน้องสาว เขาตกใจจนเผลอหลับตาสะบัดศีรษะให้ภาพนั้นหายไป

“เป็นอะไรคะราม ปวดหัวเหรอคะ”

“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร”

ม่ายสาวทรงเครื่องวัยสี่สิบกะรัต ที่ยังดูพริ้มพราวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพยักหน้ารับ ขยับขาที่ไขว้ทับกันไว้วางบนพื้น โน้มกายไปข้างหน้าเล็กน้อย วางมือนุ่มลงบนหลังมือของชายหนุ่มอย่างมีความหมาย

“ถ้าไม่เห็นแก่ตัวเองก็ต้องเห็นแก่ลูกบ้างนะคะ ลูกโตขึ้นทุกวันก็ต้องได้เห็นหน้าแม่นะคะ ไม่ใช่โตมากับแนนนี่แต่ไม่มีแม่คอยดูแล ลูกต้องมาก่อนตัวเองนะคะราม”

ชายหนุ่มมองมือเรียวสวยที่ทาเล็บสีบรอนซ์เคลือบกากเพชร แล้วค่อย ๆ ชักมือออกอย่างนุ่มนวล

“ผมจะเอาคำแนะนำของคุณนัดไปคิดดูอีกทีนะครับ”

“คิดนานไปไม่ดีนะคะ ลูกโตขึ้นก็จดจำได้มากขึ้น รามควรจะหาภรรยาใหม่ตอนที่ลูกยังเล็กนี่แหละ ลูกควรจะเติบโตมาพร้อมความทรงจำว่ามีแม่ ดีกว่าต้องมารับรู้ว่ามีแม่เลี้ยงนะคะ”

“คุณนัดพูดมีเหตุผลมากครับ ผมคงต้องพิจารณาผู้หญิงสักคนตามที่คุณนัดแนะนำ”

“รามจะมองหาให้เหนื่อยทำไมคะ ใกล้ตัวของรามก็มีอยู่แล้ว อย่ามองไกลมากสิคะ” ปนัดดาพยายามนำเสนอตัวเอง

“ใกล้ตัวผมเหรอครับ...” รามมองหญิงสาวที่ส่งสายตาเสนอตัวเองเต็มที่ แต่ทำไมเขาดันคิดไปถึงคนใกล้ตัวคนอื่นทั้ง ๆ ที่มองหน้าเธอคนนี้อยู่ “ครับ ผมจะเริ่มจากคนใกล้ตัวก่อนก็แล้วกัน ขอบคุณคุณนัดนะครับที่แนะนำ เรามาเข้าเรื่องงานกันดีกว่านะครับเพราะเดี๋ยวผมมีนัดอีก แพรขอเอกสารด้วยจ้ะ”

“รามคะ”

“ครับคุณนัด”

“คนใกล้ตัวนี่รามมีที่คิดเอาไว้แล้วเหรอคะ”

“ก็...” เขานึกถึงน้องเมียขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมการสนทนาครั้งนี้เขาถึงเอาแต่นึกถึงเธอ “คิดว่ามีนะครับ”

“นัดถามหน่อยได้ไหมคะว่าเธอคนนั้นเป็นใคร” ปนัดดาเหลือบมองเลขาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เขา

“คุณนัดไม่รู้จักหรอกครับ แต่ถ้ามีโอกาสผมคงได้แนะนำให้รู้จัก”

คำตอบที่ได้ยินถึงแม้จะสร้างความไม่พอใจให้เธออยู่บ้าง แต่ก็ยังยิ้มได้ เพราะนั่นหมายความว่าไม่ใช่แม่เลขาคนนี้เหมือนกัน

ฮึ! หล่อนคิดอะไรอยู่อย่านึกนะว่าฉันจะไม่รู้เท่าทัน