บทที่ 46 ลูกร่าน ๆ

บทที่11

"พะ...พิกุลท้องค่ะแม่"

เพียะ  ฝ่ามือของแม่ฟาดลงใบหน้าของฉันทันที  ร่างของฉันเซเล็กน้อยพร้อมกับกุมหน้าที่มันเจ็บร้าวไปทั้งซีก  ทั้งที่อุตส่าห์ทำใจในเรื่องนี้แล้ว  แต่ก็อดเสียใจที่เห็นแม่ของฉันเสียใจไม่ได้  นัยน์ตาของท่านไหวระริกก่อนที่น้ำตาจะไหลรินอาบแก้ม

"ฉันกับพ่อแกอุตส่าห์ทำงานงกๆเพื่อส่งเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ