บทที่ 5 น้องสาว
5
“พี่ไนท์ นี่น้องสาวสาค่ะ” ชาลิสาผายมือแนะนำน้องสาวให้แฟนหนุ่มรู้จัก
“….” น้ำไนท์นิ่ง ในขณะที่ดาริกามือสั่นขาสั่น ก้มหน้าหลบสายตา เธอกลัวเขาจำเธอได้ วันนั้นเธอโดนวางยา บวกกับความเมา ทำให้เธอต้องเจอเรื่องน่าอายแบบนั้น ส่วนเขาเองก็คงจะเมาเช่นกัน
“นี่พี่ไนท์ ว่าที่พี่เขยเรายัยดา สวัสดีพี่เขาสิจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้เขา
“….” เขานิ่งเงียบ ทำให้ดาริกาเงยหน้าขึ้นมองเขา เขาเองจ้องมองใบหน้าของเธอเช่นกัน ปากหยักได้รูปยกยิ้มเล็กน้อย ดาริกาดูไม่ออกว่าสายตาใต้แว่นดำนั้นมองเธอแบบไหน แต่เธอหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก เธอกลัวเขาจะพูดเรื่องคืนนั้น เธอกลัวว่าเขาจะจำได้ “สวัสดีครับ”
“….”
“เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ?”
“ไม่เคยค่ะ เราไม่เคยเจอกัน” ดาริกายืนยันหนักแน่น หลบสายตาที่กำลังมองอย่างจับพิรุธ
“อ๋อ แสดงว่า ฉันคงเคยเจอคนหน้าคล้ายเธอ”
“….” ดาริกาไม่ได้พูด แต่เอามือประสานกันเอาไว้ เพราะมือไม้มันสั่นจนควบคุมไม่อยู่
“สวัสดีครับคุณแม่ช่อผกา คุณพ่อเตชิน” น้ำไนท์ยกมือไหว้ทั้งสองอย่างสำรวม
“ค่ะ”
“งานที่โน่นเป็นไงบ้าง?”
“เรียบร้อยดีครับ”
“อืม ดีแล้วล่ะ”
“สาหิวแล้วค่ะ เรารีบกลับกันดีกว่า วันนี้แม่สาทำอาหารไว้รอพี่ไนท์กับยัยดา อาหารเยอะมากเลยค่ะ” ชาลิสาควงแขนแฟนหนุ่ม ในขณะที่ลูกน้องของเขาลากกระเป๋าเดินตาม ดาริกาลอบผ่อนลมหายใจออกมา ดีใจที่เขาไม่พูดเรื่องคืนนั้น ดีใจที่เขาไม่พูดมันออกมา
เขาอาจจะจำเธอไม่ได้ ใช่… เขาต้องจำไม่ได้ หรือต่อให้เขาจำได้ เธอก็ต้องเฉไฉ ห้ามยอมรับในเรื่องนี้เด็ดขาด
ดาริกานั่งเงียบมาตลอดทาง แม้พี่สาวกับว่าที่พี่เขยจะนั่งรถอีกคัน เธอก็อดกังวล และอดคิดเรื่องนี้ไม่ได้
พอรถเคลื่อนไปจอดบ้านหลังงาม ดาริกาก็รีบลงจากรถ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เหมือนตอนก่อนไปต่างประเทศ มีแตกต่างไปบ้างก็เห็นจะเป็นต้นไม้กับสวนดอกไม้ ที่มันออกดอกสวยงาม
“สวยมากเลยค่ะ”
“มาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่าจะได้มาทานอาหารกัน”
“ค่ะพี่สา” ดาริการีบลากกระเป๋าขึ้นไปบนห้อง “คิดถึงเตียงนุ่ม ๆ นี่ที่สุด” ว่าแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ทุกอย่างภายในห้องยังคงเหมือนเดิม พี่สาวของเธอคงจะให้คนใช้ทำความสะอาดเช็ดถูทำทุกอย่างไว้ให้
ดาริกานอนเล่นอยู่สักพักก็รีบอาบน้ำแต่งตัวลงมารับประทานอาหาร พี่สาวกับว่าที่พี่เขยของเธอนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว ดาริกาจึงรีบเดินไปนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ มารดา
“อาหารที่หนูชอบทั้งนั้นเลย ทานให้เต็มที่เลยนะ” เตชินพูดกับลูกสาวคนเล็ก
“ค่ะ” ดาริกาพยักหน้าตักอาหารทานเงียบ ๆ เธอไม่พูดอะไร พยายามหลบสายตาคมกริบที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ
“กินไม่พูดไม่จาเชียว อาหารไม่อร่อยเหรอ…. น้องดา” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ดาริกาเงยหน้าขึ้นมองก็ยังเจอสายตาคมกริบของเขามองอยู่
“เอ่อ…”
“นั่นน่ะสิ อาหารไม่ถูกปากหรืออย่างไร อาหารพวกนี้คุณแม่ให้แม่บ้านช่วยกันทำสุดฝีมือเลยนะ มีแต่ของชอบของดาทั้งนั้น”
“อร่อยค่ะพี่สา แต่สงสัยดาจะเพลียจากการเดินทาง” ดาริกาเม้มปากตัวเอง ก่อนจะก้มลงดูเท้าใหญ่ที่กำลังเขี่ยปลีน่องของเธอไปมา เธอเงยหน้ามองเจ้าของเท้านั้น เขายิ้มให้เธออย่างเจ้าเล่ห์ สีหน้าแววตาของเขาทำให้ดาริกามือสั่น เขาจำเธอได้ เขาจำเรื่องคืนนั้นได้
“อ๋อ น้องเขาคงจะเพลียน่ะ รีบทานนะครับ จะได้พักผ่อน”
“….” ดาริกามองหน้าเขาอยู่นานก่อนจะใช้เท้าเตะเท้าของเขาออกจากขาของตัวเอง
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ดาริกาก็ขอตัวมาเดินเล่นนอกบ้าน หลายปีที่จากบ้านไป เธอคิดถึงเหลือเกิน คิดถึงบ้าน คิดถึงต้นไม้ใบหญ้า คิดถึงทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ คนตัวเล็กนั่งมองท้องฟ้าพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็มาหยุดที่เรื่องของพี่สาว กับผู้ชายคนนั้น
ดาริการู้สึกผิดต่อพี่สาวเหลือเกิน ถ้าชาลิสารู้เรื่องคืนนั้นของเธอกับเขา ชาลิสาต้องเสียใจมากแน่ ดาริกาไม่อยากจะให้พี่สาวที่เธอรักมากที่สุด ต้องเสียใจ ดาริกามองพระจันทร์ดวงโตพลางถอนหายใจ มันหน่วง มันหนักอึ้งราวกับก้อนหินหนักทับกลางอก
ตึก ! ตึก !
ไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้น ดาริกาหันไปมองก็ต้องตกใจ ว่าที่พี่เขยของเธอยืนอยู่ทางด้านหลัง ในระยะประชิด
“มาอยู่นี่นี่เอง”
“มะ…มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ดาริการีบลุกจากม้านั่ง ถอยหลังสองสามก้าวรักษาระยะห่าง แต่คนตัวโตก็ไม่วายตามเข้ามารั้งร่างบอบบางของเธอเอาไว้ จะ…จะทำอะไร หยุดนะ ถ้าไม่หยุด ดาจะร้องให้คนช่วย”
“เธอกล้าเหรอ?” ริมฝีปากหยักยกยิ้ม มองเธออย่างผู้ชนะ “ถ้าเธอร้องฉันจะบอกชาลิสาว่าคืนนั้น ฉันกับเธอ…”
“เราสองคนทำไม?”
“หึ! ฉันกับเธอเอากันในคอนโดจนถึงเช้าไง”
“พูดบ้าอะไร ดาไม่เคยทำอะไรแบบนั้น” ดาริกาเสียงแข็งเธอไม่ยอมรับเด็ดขาด ต่อให้เป็นความจริง เธอก็จะไม่ยอมรับมัน หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่ยอม
“เฮ้อ คิดเอาไว้อยู่แล้วแหละว่าเธอต้องพูดแบบนี้ ฉันก็เลยมีหลักฐานมายืนยันว่าเธอกับฉันเคยมีอะไรกันหลายรอบ”
“ดาไม่เคยเป็นแบบนั้น” ดาริกากัดปากตัวเองจนเจ็บ ผลักร่างสูงออกห่างตัว
“หลักฐานดูซะให้เต็มตา” เขาเปิดภาพในโทรศัพท์ชูให้เธอดู ไหนจะเป็นคลิปเสียงที่เขาแอบถ่ายเอาไว้ ดาริกาหน้าชารู้สึกจะร้องไห้ขึ้นมาดื้อ ๆ ทำไม ทำไมกัน ทำไมชีวิตต้องมาเจอคนเฮ็งซวยอย่างเขาด้วย
“ไม่ใช่ดา”
“มั่นใจ”
“ใช่” ริมฝีปากสั่นระริก ร่างกายก็สั่นขึ้นมาอย่างเสียอาการ
“เดี๋ยวฉันเอาไปถามพี่สาวเธอ พี่สาวเธอจะว่ายังไงนะ ถ้าเห็นคลิปนี้” เขาเปิดคลิปเสียงดัง เสียงครวญครางเสียงกระแทกดังหยาบโลน ดาริกาอับอายเหลือเกินที่ต้องมาเห็นมาฟัง ในสิ่งที่เธอพยายามลืม
“หยุดนะ!”
“พี่สาวเธอจะเสียใจขนาดไหนนะ ที่เธอมีอะไรกันกับฉัน”
“อย่าพูดนะ!”
“ถ้าไม่อยากพูด ก็ตามใจฉัน”
“ไม่”
“เธอรู้ไหมว่าฉันมีอารมณ์ตั้งแต่เห็นเธออยู่สนามบินแล้ว เรื่องคืนนั้นมันลอยวนเข้ามาในหัว ถ้ามีเธอมาช่วยทำให้หายเห งี่ยน มันก็คงดี”
“ทุเรศ หยุดพูดแบบนั้นนะ” ดาริกาผลักเข้าอย่างแรง แล้วหันหลังจะเดินหนี
“ถ้าเดินไปอีกก้าว พี่สาวเธอรู้ความจริงแน่”
———-
อย่าถามหาความใจดี ความอ่อนโยนจากพี่ไนท์ นางไม่มีนะคะ ทุกอย่างมีที่มาที่ไปนะคะ
