บทที่ 7 แขก
7
สายลมโบกพลิ้วรับเช้าสดใสของวันใหม่ ดาริกาลุกขึ้นจากเตียงแล้วป้องปากหาวไปมา เมื่อคืนหล่อนนอนไม่ค่อยหลับ หัวคิดถึงแต่เรื่องของผู้ชายคนนั้น บางทีหล่อนไม่เข้าใจ ว่าทำไมหล่อนถึงต้องมาคิดเรื่องเฮ็งซวยกับคนแบบนั้น
ดาริกาอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาข้างล่าง เสียงพี่สาวพูดกับคนใช้ดังแว่วออกมาจากครัว พี่สาวของเธอเป็นคนตื่นเช้าชอบมาช่วยคนใช้ทำอาหาร เป็นเรื่องปกติที่พี่สาวของเธอชอบทำ ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ พี่สาวของเธอก็ยังทำเหมือนเดิม
สองเท้าของหญิงสาวเดินย่ำไปตามผืนหญ้าที่มีหยดน้ำเกาะพราว เมื่อตอนย่ำรุ่งฝนตก ตอนเช้าจึงยังมีน้ำเกาะที่ต้นหญ้า พื้นบางที่ก็ยังเจิ่งนอง
“หนูดาทำอะไรลูก” เสียงของมารดาดังขึ้น ทำให้ดาริกาต้องหันไปมอง วันนี้ท่านแต่งตัวสวย ส่วนบิดาก็สวมชุดสูทราคาแพง
“เอ่อ…หนูดาเดินเล่นค่ะ”
“น้ำเจิ่งนองขนาดนั้นจะไปเดินเล่นได้ยังไงคะลูก รีบเข้าบ้าน ไปเดินลุยแบบนั้นเดี๋ยวน้ำกันเท้าเอา มา ๆ ไปแต่งตัวสวย ๆ วันนี้มีแขกมาบ้านเรา”
“แขก?” คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปม วันนี้มีแขกมา ใครกันที่จะมาบ้านเธอในวันนี้
“ใช่จ้ะ คุณกรรชัยกับคุณปัทมสุดาจะมาคุยเรื่องพี่สาวเรา ดารีบไปแต่งตัวสวย ๆ นะ แม่กับพ่อจะดูแลความเรียบร้อยอื่น ๆ”
“ดาริกาพยักหน้ารับคำแล้วกระโดดเหยียบพื้นหญ้าที่มีลักษณะนูนขึ้นมาแล้วรีบเดินเข้าบ้าน เธอรีบขึ้นไปห้องหยิบชุดเดรสสีชมพูหวานกระโปรงคลุมเข่าออกมาใส่ แต่งหน้าแต่งตาด้วยเครื่องสำอางราคาแพง พอเสร็จเรียบร้อยก็รีบลงไปด้านล่าง
สองเท้าเรียวเล็กชะงักทันที เมื่อได้เห็นแขกที่มารดาบอก ว่าที่พี่เขยของเธอเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับชายหญิงวัยกลางคน
เขามองมาที่เธอแล้วยกยิ้มมุมปาก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ แม้จะนิ่งแต่ดาริกาก็สัมผัสได้ถึงความร้ายกาจที่ซุกซ่อน
เธอเกลียดขี้หน้าเขา เธอไม่ต้องการให้เขามาวอแวที่บ้าน ถ้าเธอรู้ว่าแขกของที่บ้านเป็นเขากับครอบครัว เธอก็คงจะอยู่บนห้องไม่ลงมาหรอก
“คุณกรรชัยคุณปัทมสุดามาพอดีเลย อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ เราไปทานอาหารกันดีกว่า”
“ค่ะ” ปัทมสุดาควางแขนสามีเดินไปที่โต๊ะอาหาร ดาริกาเองก็เดินไปนั่ง วันนี้มีอาหารหลายอย่าง มีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้น “อาหารน่าทานทั้งนั้น”
“ฝีมือยัยสากับแม่บ้านทั้งนั้นค่ะ รายนั้นลุกขึ้นมาช่วยแม่บ้านทำอาหาร เห็นว่าเป็นของชอบคุณน้ำไนท์กับคุณกรรชัยคุณปัทมสุดา”
“หนูสานี่น่ารักจริง ๆ ค่ะ”
“นั่นสิครับ”
“เออ กรรชัย ฉันกับช่อผกาไปดูฤกษ์มาแล้วนะ ฤกษ์ดีคืออีกสามอาทิตย์”
“สามอาทิตย์มันจะเร็วไปหรือเปล่า?”
“ไม่เร็วหรอก รับรองฉันกับครอบครัวเตรียมงานเสร็จทันแน่นอน”
“อ๋อ เดี๋ยววันนี้ฉันจะให้ลูก ๆ ลองชุดแต่งงาน”
“อืม แบบนั้นก็ดี ส่วนแม่ ๆ ก็ช่วยเลือกออแกไนซ์งานแต่งดี ๆ มาช่วยจัดงาน” บทสนทนาระหว่างผู้ใหญ่สองฝ่ายทำดาริกานั่งนิ่ง พ่อแม่ของเธอได้ฤกษ์แล้ว มันก็คงจะเป็นฤกษ์แต่งงาน แต่มันก็คงจะดีแล้ว ถ้าพี่สาวของเธอแต่งงานกับเขา เขาก็จะได้ไม่มาวุ่นวายกับเธอ
ดาริกามองหน้าว่าที่พี่เขยที่นั่งอยู่ข้างพี่สาว เขาไม่ยิ้ม แต่นิ่งขรึม มือหนากำเข้าหากัน นัยน์ตาประกายความไม่พอใจ แม้เขาจะพยายามซุกซ่อนมันเอาไว้ ด้วยสายเรียบนิ่ง แต่เธอก็เห็นมันอยู่ดี
เขาไม่พอใจอะไร ทั้งที่เขาเองกับพี่สาวของเธอก็ดูเหมือนจะรักกันดี
“ดา วันนี้เธอต้องไปช่วยพี่เลือกชุดนะ” ชาลิสาเอ่ยหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ
“เอ่อ…” ดาริกาทำหน้าลังเล
“ไปเหอะ ดาต้องช่วยพี่นะ งานแต่งของพี่ ดาต้องมีส่วนร่วม”
“พี่สาคะ”
“ดาต้องช่วยพี่ เริ่มจากการช่วยพี่เลือกชุด”
“….” ดาริกาไม่ได้พูดอะไร แต่เลือกที่จะพยักหน้ารับคำ ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ เธอก็คงต้องทำตาม
เอาน่า… อีกไม่นานพี่สาวของเธอก็จะแต่งงานกับเขา เขาคงจะปล่อยเธอไป เธอจะหลบหน้าและขอบิดาไปทำงานที่อื่น
ดาริกาเลือกชุดเข้าสาวช่วยพี่สาว ส่งว่าที่พี่เขยของเธอกำลังลองชุดอยู่อีกห้อง ดาริการู้ว่าตัวเองอึดอัดไม่อยากจะเฉียดเข้าใกล้เขามากเพียงใด แต่เพื่อพี่สาวแล้วหล่อนคงต้องยอม
“ชุดนี้สวยมาก ถ้าพี่ใส่พี่คงจะสวยเหมือนเจ้าหญิงเลยค่ะ” ดาริกาชี้ชุดที่อยู่ในภาพให้ชาลิสาดู
“เดี๋ยวพี่ลองใส่ดีกว่า มันจะสวยขนาดไหน”
“ค่ะ” ดาริกาพยักหน้า พนักงานของร้านรีบจัดเตรียมหาชุดที่พี่สาวต้องการสวมแล้วเดินเข้าไปในห้องลองชุด ดาริการออยู่นานก่อนจะลุกขึ้น เดินดูชุดของทางร้านในหุ่นโชว์ ข้อมือเล็กของเธอถูกคว้าหมับแล้วดึงเข้าไปในห้องลองชุดอีกห้อง
“จะทำอะไร?” เธอพูดหน้าตาตื่น เมื่อเห็นคนที่ดึงเธอเข้ามาเป็นใคร
“เห งี่ยน อยากเอาเธอ”
“ทุเรศ อย่ามาทำสารเลวกับดานะ” เธอแหวใส่เขาอย่างไม่พอใจ
“เธอห้ามฉันได้เหรอดาริกา เธอห้ามฉันไม่ได้หรอก ต่อให้พยายามห้าม เธอก็ไม่มีวันห้ามฉันได้สำเร็จ”
“ถ้าคุณแต่งงานกับพี่สา คุณก็เป็นพี่เขยฉัน ส่วนฉันเป็นน้องภรรยาคุณ คุณควรเลิกวุ่นวาย แล้วโฟกัสที่พี่สาดีกว่า”
“พูดมาก” ว่าจบก็จูบที่ริมฝีปากบอบบางทันที
——-
มาน้อยแต่ก็มาค่ะ อย่าเพิ่งบ่นว่ายืดนะคะ
