บทที่ 1

“คุณซีโน่ อาการของคุณย่าคุณอยู่ในขั้นวิกฤต เราต้องการเงินเพื่อเริ่มการรักษา ตอนนี้เงินที่คุณให้มาจะพอใช้ได้สองเดือน แต่ผมรับปากไม่ได้ว่าจะรักษาต่อได้หลังจากนั้นถ้าคุณไม่มีเงินมาเพิ่ม” หมอเอซร่าอธิบายกับซีโน่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน

“ผมเข้าใจครับคุณหมอ ผมจะจ่ายค่ารักษาทั้งหมดเอง ได้โปรดดูแลคุณย่าของผมด้วยนะครับ! ผมสัญญาว่าจะจ่ายทุกเดือนจนกว่าจะครบ!” ซีโน่วิงวอน

หัวใจของเขาแตกสลาย เขาเพิ่งเสียพ่อแม่ไปในอุบัติเหตุเมื่อยี่สิบสองชั่วโมงก่อน วันนี้ควรจะเป็นวันครบรอบแต่งงานปีที่ยี่สิบสี่ของท่านทั้งสอง ท่านกำลังขับรถมารับเขาจากบ้านของลูกค้าเพื่อไปฉลองด้วยกัน แต่โชคไม่ดีที่ต้องมาเผชิญกับโชคชะตาอันเลวร้าย

พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตทันทีโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา ส่วนคุณย่าก็บาดเจ็บสาหัสและตอนนี้อยู่ในอาการโคม่า

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะ รักษาสัญญาด้วยล่ะ โชคดี!” หมอเอซร่าพูดจบก็ทิ้งให้เขายืนอยู่ตามลำพังบนโถงทางเดิน

ซีโน่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น โลกทั้งใบของเขาราวกับพังทลายลงแทบเท้า เขารู้สึกเคว้งคว้าง

ตลอดยี่สิบสามปีในชีวิตของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะต้องอยู่คนเดียว เขาเคยมีพ่อแม่ที่น่ารักและคุณย่าที่แสนดีอยู่รอบกายเสมอมา แต่ตอนนี้เขากลายเป็นเด็กกำพร้าและกำลังจะสูญเสียสมาชิกครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขารักสุดหัวใจไป

ความกล้าหาญพลุ่งพล่านขึ้นมาเมื่อเขานึกถึงคุณย่า เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้แน่ใจว่าคุณย่าจะได้รับการรักษาอย่างดีที่สุด เขาจะปล่อยให้ท่านตายไม่ได้

ครั้งนี้เขามีทางเลือก เขาไม่ได้รับโอกาสมากขนาดนี้กับพ่อแม่ของเขา

เขาจะทะนุถนอมและต่อสู้เพื่อคนเพียงคนเดียวที่จักรวาลได้ทิ้งไว้ให้เขา

~~

เซบาสเตียน โอไรออน อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสีดำสั่งตัดราคาแพง รองเท้าหนังสีดำขลับและนาฬิกาโรเล็กซ์สั่งทำพิเศษช่วยเติมเต็มลุคมาเฟียพันล้านผู้เย็นชาและน่าเกรงขามของเขาให้สมบูรณ์

รูปร่างสูงโปร่งและใบหน้าคมคายเป็นส่วนเสริมให้รูปลักษณ์ของเขาดูดียิ่งขึ้น ผมของเขาตัดสั้นและจัดทรงเสยไปด้านหลังอย่างเรียบร้อย มีเพียงปอยผมสองสามเส้นที่ถูกปล่อยลงมาข้างใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเขาบริเวณเหนือแนวตา

เขายืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่เพื่อรอรถมารับ

“นายท่านครับ รถพร้อมแล้วครับ” ชายในชุดดำสนิทคนหนึ่งแจ้งผ่านหูฟัง

รถลัมโบร์กินีสีดำซึ่งมีชื่อของเขาเขียนอยู่บนป้ายทะเบียนค่อยๆ เคลื่อนมาจอดตรงหน้า ประตูรถเปิดออกอย่างช้าๆ และนุ่มนวลราวกับขนนก

ก่อนที่เขาจะก้าวลงจากบันได เสียงเล็กๆ ที่ร้อนรนก็รั้งเขาไว้

“พ่อครับ ทำไมครั้งนี้ผมไปด้วยไม่ได้ล่ะครับ?!” เด็กชายวัยสี่ขวบวิ่งออกมาจากบ้านหลังใหญ่ ในมือเล็กๆ ถือกระเป๋าเดินทางใบจิ๋ว

เขาดูเหมือนเซบาสเตียนย่อส่วนไม่มีผิด เค้าโครงหน้าของเขาดูราวกับโคลนนิ่งมาจากใบหน้าของผู้เป็นพ่อ และรัศมีรอบตัวก็เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

เหล่าชายชุดดำต่างมีสีหน้าหวาดกลัวเมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อย พวกเขารู้ว่าเจ้านายไม่ชอบเวลาที่มีคนทำงานพลาด และครั้งนี้พวกเขาก็พลาด

เขาสั่งพวกเขาไว้เมื่อสัปดาห์ก่อนให้ดูแลเด็กชายไม่ให้ว่างและหาพี่เลี้ยงชั่วคราวให้ได้ก่อนที่เขาจะเดินทางไปทำธุรกิจ

แต่พวกเขาก็ทำไม่สำเร็จ

ไม่มีใครอยากรับงานเป็นพี่เลี้ยงจากเซบาสเตียน โอไรออน พวกเขาหวาดกลัวเขา กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองหากต้องทำงานใกล้ชิดกับเขาขนาดนั้น

ข่าวลือเรื่องคนที่ไปขัดใจเขาแล้วจู่ๆ ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยนั้นดังกระฉ่อนไปทั่ว ไม่มีใครกล้าเสี่ยงทำงานในบ้านของเขา!

“ผมขอโทษครับบอส ผมทำงานพลาดเอง ผมจะยอมรับทุกการลงโทษครับ” ไอด้า เลขาฯ ส่วนตัวของเขารีบวิ่งมาโค้งคำนับอยู่ตรงหน้า พร้อมรับความผิดสำหรับความบกพร่องของตน

ไอด้าไม่กล้าพูดว่าเขาหาคนไม่ได้เพียงเพราะทุกคนบอกว่ากลัว

เจ้านายของเขาเชื่อว่าเงินที่เสนอไปนั้นจะล่อใครมาก็ได้

เซบาสเตียนรู้เหตุผลที่พวกเขาหาพี่เลี้ยงให้ลูกชายไม่ได้ เขาก็ได้ยินข่าวลือมาเหมือนกัน... อืม ก็ไม่ใช่ข่าวลือซะทั้งหมด

เขาเพียงพยักหน้าแล้วหันไปหาลูกชายที่กำลังโกรธ

“เคน พ่อจะกลับมาทันทีที่เจรจาข้อตกลงกับประธานาธิบดีฝรั่งเศสสำเร็จ” เขาย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับลูกชายพลางลูบผมของเด็กน้อย

เคนเพียงแค่ทำหน้ามุ่ยแล้วหันหน้าหนีพ่อของเขา

“จะมีพี่เลี้ยงคอยดูแลลูกอย่างดี อย่าดื้อเหมือนครั้งที่แล้วนะ ตกลงไหม?” เซบาสเตียนเกลี้ยกล่อมลูกชาย

“ช่างเถอะน่า!” เคนหันไปอีกทางแล้วกระทืบเท้ากลับเข้าบ้านไป

ลูกน้องของเขารู้ดีว่าลูกชายของเขาเป็นคนเดียวที่มีสิทธิ์พูดหรือทำอะไรก็ได้ตามใจชอบกับเจ้านายของพวกเขา หากเป็นคนอื่นคงถูกส่งไปนอนใต้ดินลึกหกฟุตแล้ว

“เพิ่มราคาเป็นสองเท่า ไอด้า” เซบาสเตียนสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“ค่ะ ท่าน” ไอด้าตอบ

~~

ซีโน่เพิ่งก้าวลงจากสังเวียนมวย เหงื่อเม็ดโตกำลังหยดไหลจากเรือนร่างกำยำของเขา ทำให้ผิวของเขาดูเป็นมันวาว

เป็นอีกครั้งที่เขาคว้าชัยชนะมาได้ เสียงผู้คนโห่ร้องให้กำลังใจเขาดังกระหึ่มรอบสังเวียน ขณะที่พวกเขาชูป้ายที่มีชื่อของเขาโบกสะบัดไปมา

พวกเขาดีใจที่เดิมพันข้างเขาแล้วชนะ

ซีโน่ดีใจที่มีคนสนับสนุนมากมายขนาดนี้ นั่นหมายความว่ามีคนจำนวนมากที่ลงพนันข้างเขา เขาแน่ใจว่าเงินตอบแทนสำหรับคืนนี้ต้องมหาศาลแน่

เขาเมินเจ้านายของคู่ต่อสู้ที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการกล่าวหาว่าเขาโกงและเรียกร้องให้แข่งใหม่

ตาแก่นั่นมันบ้าไปแล้ว จะมาขอแข่งใหม่ได้ยังไงในเมื่อคู่ต่อสู้ของเขาสลบเหมือดอยู่บนเวทีน่ะ!

เขาไม่มีอารมณ์จะไปต่อล้อต่อเถียงกับตาแก่โลภมากคนนั้น สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือไปหาเจ้านายและรับเงินสดสำหรับคืนนี้ เขาต้องการเงินทุกบาททุกสตางค์เพื่อเอาไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้นาน่าของเขา

เขาดึงเสื้อยืดสีดำมาสวมขณะเดินไปหาเจ้านาย

“คุณริโก้” ซีโน่เรียกชายวัยกลางคนที่กำลังยืนหันหลังให้เขาและคุยอยู่กับชายหนุ่มอีกคนที่ดูราวกับหล่อหลอมขึ้นมาจากเงิน

“อ่า ซีโน่! ชกได้ดีมากไอ้หนู!” คุณริโก้ตบไหล่เขา ทำให้ซีโน่ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

“อั่ก!” ซีโน่ร้องออกมา

“โอ้ โทษทีไอ้หนู ลืมไปว่าไฟต์นี้มันหนักเอาเรื่อง” คุณริโก้พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“ไม่เป็นไรครับ” ซีโน่ตอบ

“นี่คุณนิโคลัส ต่อไปนี้นายจะได้เจอเขาบ่อยขึ้น นิโคลัส นี่ซีโน่ เขาเป็นนักมวยที่เก่งที่สุดของเราที่นี่” นั่นคือทั้งหมดที่คุณริโก้พูดก่อนจะลากซีโน่ออกห่างจากคุณนิโคลัส เขาไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้ทักทายกัน

“เอ้านี่! ไอ้หนู คืนนี้ชกได้เยี่ยมมาก” เขายื่นซองจดหมายเบาหวิวให้ซีโน่

“อาทิตย์หน้าอย่าลืมทำให้เต็มที่ล่ะ หาเงินมาให้ฉันเยอะๆ! ฮ่าๆๆ!” คุณริโก้หัวเราะเสียงดัง

ซีโน่ไม่ได้รู้สึกขบขันไปด้วย เขายืนนิ่ง ชั่งน้ำหนักซองจดหมายเบาๆ ในมือ เขารู้อยู่แล้วว่าข้างในมีเงินเท่าไหร่ ไม่ว่าการชกจะยิ่งใหญ่แค่ไหน เขาก็ไม่เคยได้รับเงินเกินยี่สิบเหรียญเลย มันน้อยนิดแต่เขาก็ไม่มีทางเลือก ทุกครั้งที่เขาขอขึ้นค่าตัว ก็มักจะได้รับคำตอบว่าเงินที่ได้มาต้องเอาไปใช้ในการบำรุงรักษาสถานที่และติดสินบนเจ้าหน้าที่บางคนที่ปล่อยให้พวกเขาจัดมวยใต้ดินได้

เขาจึงต้องยอมรับทุกอย่างที่ได้รับมา เขาไม่อยากทำตัวไม่มีเหตุผล

“ขอบคุณ ริโก้” เขาใส่ซองจดหมายลงในกระเป๋ากางเกงขาสั้นแล้วเดินจากไป

“ได้เสมอไอ้หนู ได้เสมอ” คุณริโก้พูดไล่หลังร่างที่กำลังเดินจากไปของเขา

ด้านนอกอาคาร มีกลุ่มชายหญิงกำลังยืนสูบบุหรี่และพูดคุยกัน

“เฮ้ ดูนั่น! แชมป์ของเรามาแล้ว!” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นจากกลางวงหนุ่มๆ เธอนุ่งบราสปอร์ตกับกางเกงยีนส์ทรงหลวม และมีเสื้อเชิ้ตลายสก็อตผูกไว้รอบเอว

“เฮ้เพื่อน! ยินดีด้วยกับชัยชนะคืนนี้!” ชายคนหนึ่งพูดขณะพ่นควันบุหรี่ออกมา

ซีโน่ยิ้มและเดินเข้าไปหาพวกเขา

“ขอบใจนะ แอนนา วิล” เขาพูดกับทั้งสองขณะที่พวกเขาจับมือทักทายกันตามแบบฉบับของตัวเอง

แอนนากับวิลเป็นพี่น้องกัน พวกเขาเป็นเพียงสองคนที่เขาสามารถเรียกว่าเพื่อนได้ หลายปีที่ผ่านมา เขาได้สร้างศัตรูมากกว่าเพื่อนเนื่องจากสายงานของเขา คู่ต่อสู้ของเขามักจะเกลียดเขาเสมอหลังการชก

“เฮ้ แชมป์ รอด้วย” แอนนาวิ่งมาหาเขาขณะที่เขากำลังจะขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์

“มีอะไรเหรอ แอนนา” เขาถาม

“ฉันรู้ว่านายกำลังลำบาก ฉันเห็นโฆษณานี้ในเน็ตเลยเซฟเก็บไว้ให้นาย เอ้านี่” แอนนายื่นโทรศัพท์ของเธอให้

ซีโน่รับมันมาอย่างไม่เต็มใจนัก เขาคิดว่ามันเป็นงานใต้ดินอีกงานหนึ่ง เขาไม่คิดว่าตัวเองจะไหวถ้าต้องรับงานชกมวยสองงานพร้อมกัน

“อะไรนะ!” ซีโน่ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

สิ่งแรกที่สะดุดตาเขาคือราคาที่อยู่ด้านบนสุดของโฆษณา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีงานอะไรที่ให้ค่าจ้างสูงขนาดนี้ในปีและเวลานี้ได้

เขาอ่านมันอย่างรวดเร็วจนจบและในที่สุดก็เข้าใจ

“พี่เลี้ยงเด็ก?” เขาถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

นี่ต้องเป็นเรื่องหลอกลวงแน่ๆ ใครจะจ้างพี่เลี้ยงเด็กเดือนละพันดอลลาร์กัน?