บทที่ 2

ใช่ ฉันก็ว่าจะรับงานนี้อยู่ แต่เธอก็รู้ว่าฉันไม่ถูกกับเด็ก พอเห็นปุ๊บก็นึกถึงนายขึ้นมาทันทีเลย สนใจไหมล่ะ” แอนนาอธิบาย

เซโน่ไม่อยากจะเชื่อหูเชื่อตาตัวเอง

จะรับงานนี้ไหมน่ะเหรอ ถามได้! เขารู้ว่าแอนนาชอบเงินมากแค่ไหน ถ้าไม่ติดว่าเกี่ยวกับเด็ก เขาแน่ใจเลยว่าเธอคงไม่นึกถึงเขาแน่

“ขอบใจนะ แอนนา! ฉันติดหนี้บุญคุณเธอเลย” เขาดึงแอนนาเข้ามากอดฉันมิตร จูบลงบนศีรษะของเธอ

“พอเลยน่า อย่าลืมสิว่าเราเป็นครอบครัวกันนะ” แอนนาพูดพลางซ่อนแก้มที่แดงซ่านไว้กับอกของเขา

“ฉันติดหนี้บุญคุณเธอจริงๆ นะ” เขาสัญญา

“ก็ได้ ไว้ฉันจะบอกทีหลังแล้วกันว่าอยากได้อะไรเป็นการตอบแทน ตอนนี้รีบไปคว้าเงินก้อนนั้นมาก่อนที่คนอื่นจะตัดหน้าไป” แอนนาบอกเขาพร้อมรอยยิ้ม

“ไปล่ะ!” เซโน่ขึ้นคร่อมพาวเวอร์ไบค์แล้วบิดพุ่งออกไป

แอนนาดีใจกับเซโน่ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกสงสารเขา เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะไปทำงานให้ใครอย่างมีความสุข

เอาจริงๆ ส่วนที่ว่าเป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอถอดใจ แต่มันคือชื่อของนายจ้างที่เธอเห็นอยู่ใต้ประกาศต่างหาก...

จุดหมายปลายทางค่อนข้างไกล เซโน่ต้องขี่รถเข้าไปใจกลางเมืองเพื่อหาบ้านหลังนั้น หรือควรจะเรียกว่า...คฤหาสน์

เขาไม่แน่ใจว่าเป็นความคิดที่ดีหรือเปล่าที่จะขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปดื้อๆ ตรงประตูที่มีการคุ้มกันแน่นหนาขนาดนี้

เขาสงสัยว่าเจ้าของคฤหาสน์ต้องการการ์ดเยอะขนาดนี้ไปทำไม เป็นเจ้าพ่อค้ายาหรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า

“หยุด!” การ์ดในชุดสีดำและหน้ากากปิดหน้าสีดำยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เขาหยุดเมื่อถึงครึ่งทางไปที่ประตู

เซโน่ดับเครื่องยนต์แล้วเดินเข้าไปหาการ์ด เขาหวังว่าตัวเองมาถูกที่อยู่ ถ้าไม่...เรื่องยุ่งๆ กำลังจะตามมาแน่

“บอกธุระของคุณมา” การ์ดพูดพลางขึ้นนกปืนขณะที่เซโน่เดินเข้าไปใกล้

“ผมมาสมัครงานแมนนี่ครับ” เซโน่พูดพร้อมกับยกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นเพื่อแสดงโฆษณาที่นำเขามาที่นี่ให้การ์ดดู

“แมนนี่?” การ์ดถาม

“ครับ คือ...มันควรจะเป็นแนนนี่ แต่พอดีผมเป็นผู้ชาย ผมก็เลยเดาว่าน่าจะเรียกว่าแมนนี่” เซโน่อธิบายอย่างระมัดระวัง

การ์ดไม่ตอบ เขาเพียงแค่มองเซโน่อยู่นาน แล้วจึงขยับตัวไปพูดกับหูฟังที่หูของเขา

“มานี่!” เขาโบกมือเรียกเซโน่

“ยกมือขึ้น” การ์ดสั่ง

เซโน่ทำตาม ปล่อยให้ตัวเองถูกตรวจค้นอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เรียบร้อย” การ์ดพูดกับคนที่อยู่อีกปลายสายของหูฟัง

“เข้าไปได้” การ์ดกดปุ่มบนรีโมตเล็กๆ ที่หยิบออกมาจากกระเป๋า แล้วประตูก็เลื่อนเปิดออก

“เอามอเตอร์ไซค์เข้าไปด้วย” การ์ดบอก

เซโน่กลับไปที่มอเตอร์ไซค์แล้วขี่เข้าไปในบริเวณที่กว้างใหญ่

“มานี่” ชายคนหนึ่งพูดกับเขาทันทีที่ลงจากรถ

เขาเป็นชายวัยกลางคน แต่งตัวเหมือนพ่อบ้าน

เซโน่เดินตามเขาขึ้นบันไดยาวไปเงียบๆ เมื่อถึงประตู เซโน่ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้

“ยินดีต้อนรับ คุณพ่อบ้านนิโคล เพื่อความปลอดภัย กรุณาระบุตัวตนของคนแปลกหน้าที่มาด้วย”

“ผมชื่อเซโน่ครับ” เซโน่ตอบก่อนที่พ่อบ้านจะทันได้พูด เขารู้ว่าตัวเองยังไม่ได้บอกชื่อกับชายคนนั้นและอยากจะช่วย

“ขออภัย ไม่อนุญาตให้เข้าถึง ไม่รู้จักเสียงนี้” เสียงนั้นตอบกลับ

“อย่าพูดสิครับ ไม่อย่างนั้นเราจะเข้าไปไม่ได้” พ่อบ้านนิโคลตำหนิ

เซโน่รู้สึกเหมือนโดนหุ่นยนต์บ้านอัจฉริยะเยาะเย้ย เขารู้สึกโง่ชะมัด เจ้าของบ้านหลังนี้ต้องรวยโคตรๆ แน่

“ซิริ นี่คือเซโน่ แมนนี่ของคุณเคน เขาจะเชื่อมต่อกับคุณเมื่อเราเข้าไปข้างในแล้ว” พ่อบ้านนิโคลอธิบาย

“โอเค อนุญาตให้เข้าถึง ยินดีต้อนรับค่ะ คุณเซโน่” ซิริตอบ

ประตูบานใหญ่เลื่อนเปิดออกอย่างนุ่มนวล และไฟก็เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปข้างใน

เซโน่เดินตามพ่อบ้านนิโคลเข้าไปในโถงทางเดินสามทางแล้วเลือกเดินตรงไป แสงไฟสะท้อนจากพื้นและผนังที่มันวาว

พวกเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ เขาเห็นบันไดที่ปลายแต่ละด้านของห้องซึ่งทอดขึ้นไปชั้นบน

ทุกอย่างเป็นสีเทาและสีดำ ทั้งโซฟานุ่มขนาดใหญ่ โทรทัศน์ยักษ์ และผนัง มีเพียงโต๊ะกลางเท่านั้นที่ทำจากกระจกใส

เซโน่รู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับที่นี่เลย

วินาทีต่อมา เด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งก็เดินลงบันไดมาอย่างหัวเสีย

“นี่ใครอีกล่ะ นิโคล” เคนถามอย่างไม่พอใจ พลางทำปากยื่นและกอดอก

“นี่คือเซโน่ เขาจะมาดูแลคุณจนกว่าคุณพ่อจะกลับมา” พ่อบ้านนิโคลอธิบายให้เด็กชายที่กำลังทำหน้าบึ้งฟัง

“ผมไม่เอาเขา! ผมจะเอาพี่เลี้ยงผู้หญิง! เขาดูน่ากลัว” เคนเถียง

พ่อบ้านนิโคลถึงกับพูดไม่ออก เคนเป็นคนไล่พี่เลี้ยงผู้หญิงคนก่อนๆ ออกไปทั้งหมดเองโดยอ้างว่าพวกเธอทำไม่ดีกับเขาตอนอยู่กันตามลำพัง

“เคน ลูกรัก เชื่อพ่อบ้านนะ ถ้าเขาทำไม่ดีกับหนู พ่อบ้านจะไล่เขาออกเป็นคนแรกเลย แต่คุณพ่อของหนูอยากให้มีคนดูแลหนูอย่างดี ไม่อยากทำให้แด๊ดดี้มีความสุขเหรอครับ” พ่อบ้านนิโคลพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กชาย

เคนนิ่งเงียบไป พลางครุ่นคิดถึงสิ่งที่พ่อบ้านพูดในใจ

เขาอยากทำให้พ่อมีความสุข เขาอยากเอาใจพ่อที่มักจะอารมณ์บูดบึ้งอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้

“ก็ได้! ให้เขาอยู่จนกว่าแด๊ดดี้จะกลับมา!” เคนประกาศแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป หายลับเข้าไปในโถงทางเดิน

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซีโน่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ฟังการโต้เถียงของทั้งสอง เขาขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เจ้านายตัวน้อยจอมดื้อยอมรับเขา

“คุณ ตามมา” พ่อบ้านนิโคลพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องทานอาหาร

เขาวางแล็ปท็อปแอปเปิลลงบนโต๊ะ และหลังจากรวบรวมข้อมูลที่จำเป็นจากซีโน่ เขาก็เพิ่มชื่อซีโน่เข้าเป็นสมาชิกของบ้านอัจฉริยะได้สำเร็จ

“จากนี้ไป คุณสามารถขอให้สิริช่วยทำอะไรก็ได้ในบ้าน ตามผมมา” พ่อบ้านนิโคลกล่าว

ซีโน่เริ่มคิดว่าบางทีการเดินตามพ่อบ้านไปรอบๆ อาจเป็นงานที่เขามาทำ เขาก็ทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ก้าวเข้ามาในบริเวณคฤหาสน์

เขาเดินตามพ่อบ้านขึ้นบันไดที่เคนเพิ่งวิ่งผ่านไปก่อนหน้านี้

“นี่คือห้องของคุณ อยู่ติดกับห้องของเคนเลย จะได้ดูแลเขาสะดวก” พ่อบ้านนิโคลบอก

“ลองดูสิ” เขาพูด

“หือ?” ซีโน่ถามอย่างงุนงง

“ลองสั่งให้สิริเปิดประตูห้องคุณดู” พ่อบ้านนิโคลอธิบาย

“อ้อ ครับ สิริ เปิดประตูห้องฉันที” ซีโน่พูด พลางใช้นิ้วโป้งลูบหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองตามความเคยชิน

“รับทราบ ซีโน่ กำลังเปิดประตูให้ค่ะ” และแล้วประตูห้องก็เปิดออก

ซีโน่ถึงกับทึ่ง เขาหวังว่าพ่อแม่และนาน่าจะอยู่ที่นี่ด้วย พวกท่านคงจะล้อเขาเรื่องเหมือนถูกแจ็กพอตอะไรทำนองนั้น

“คุณได้งานแล้ว หนุ่มน้อย ขอให้โชคดี ทำตัวตามสบายนะ แต่ชั้นบนสุด เป็นเขตหวงห้าม เข้าใจไหม?” พ่อบ้านนิโคลเน้นย้ำ

“ครับผม ขอบคุณครับ” ซีโน่ตอบ

พวกเขาไม่ต้องกังวลหรอก ธุระเดียวของเขาในคฤหาสน์หลังนี้ก็คือเจ้าตัวแสบนั่น การปราบพยศเด็กคนนั้นคงจะสนุกน่าดู

ห้องนอนของเขาเป็นห้องที่ดูสุขสบายที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ถึงเตียงจะไม่ใช่ขนาดคิงไซส์ แต่มันก็ยังใหญ่พอสำหรับสองคน ผ้าปูที่นอนสีเทาดูน่าทิ้งตัวลงไปนอนสำหรับร่างกายที่อ่อนล้าและเหนื่อยอ่อนของเขาเหลือเกิน

ตู้เสื้อผ้ามีขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับโทรทัศน์ เขาเริ่มสงสัยว่าพวกเขาต้องการพี่เลี้ยงเด็กจริงๆ หรือแค่อยากจะจ้างใครสักคนมาสัมผัสความหรูหราของคฤหาสน์แห่งนี้กันแน่

นี่คือบ้านที่หรูหราที่สุดที่เขาเคยเห็นมาในชีวิต

ครอบครัวของเขาไม่ได้ยากจน พวกเขามีบ้านขนาดกลางที่มีสามห้องนอน และบางครั้งเขาก็นอนห้องเดียวกับนาน่า

นาน่าของเขา... การคิดถึงท่านทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์

ถึงเวลาที่เขาต้องเริ่มทำงานแล้ว

ทันทีที่เขาตั้งใจจะหันหลังเดินออกจากประตู เขาก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนเบาๆ เขามองไปรอบๆ และเห็นแท็บเล็ตเรืองแสงวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

เขาเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมาในมือ มีข้อความแจ้งเตือนกะพริบอยู่ เขาแตะมันและข้อความก็ปรากฏขึ้น: ได้เวลานมอุ่นของเคนแล้ว

เขาวางแท็บเล็ตกลับลงบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องไป เขาลงไปชั้นล่างและหยุดยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาต้องหาห้องครัวให้เจอ

“นี่ สิริ เปิดไฟห้องครัวหน่อย” เขาพูด หวังว่าสิริจะยังไม่หลับไปแล้ว

“รับทราบ ซีโน่ เปิดไฟห้องครัวแล้วค่ะ” สิริตอบ

ซีโน่รู้สึกว่าตัวเองโง่ชะมัด เขาน่าจะเดาได้อยู่แล้ว มันอยู่หลังห้องทานอาหารนี่เอง

โคมไฟระย้าสีขาวทำให้ห้องครัวที่ดูดีมีระดับอยู่แล้วยิ่งดูเหมือนสถานที่ที่กอร์ดอน แรมซีย์จะมาจัดรายการทำอาหาร

ล้ำสมัยในทุกกระเบียดนิ้ว

เขาเดินไปรอบๆ เคาน์เตอร์ครัวสีดำมันวาวแล้วหยิบแก้วมัคออกมาใบหนึ่ง

เขาเปิดตู้เย็นสองประตู หยิบกระป๋องนมออกมา แล้วเทนมลงในแก้ว

เขาเอามันเข้าไมโครเวฟ และเมื่อมันอุ่นได้ที่ตามอุณหภูมิที่ต้องการ เขาก็นำมันออกมาแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของเคน

“ก๊อก! ก๊อก!”

ซีโน่เคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

“ก๊อก! ก๊อก!”

เขาเคาะอีกครั้ง แต่ก็ยังคงเงียบ

ตอนนี้เป็นเวลา 21:58 น. แล้ว เด็กชายคงจะหลับไปแล้ว