บทที่ 57 อี๋เหนียง 7

“แต้มพรหมจรรย์ยังไร้ราคีจริงใช่หรือไม่” พ่อบ้านเติ้งถาม และหลัวฟูหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ตำหนิอีกฝ่าย

“คุณหนูของข้า ย่อมเป็นเสมือนดอกไม้แรกแย้ม ไร้แมลงมาดมดอม ท่านถามเช่นนี้ หมายความเยี่ยงไร!”

“แม่นมหลัว ข้าแค่ปากไว อีกอย่างอนุคนอื่นๆ ขององค์ชายสาม ล้วนเหี่ยวเฉามาหลายปี นั่นเป็นเพราะพวกนาง งาม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ