บทที่ 71 ตอนที่ 71

ประโยคนั้นทำให้ใบหน้าระเรื่อแดงของน้ำค้าง ยิ่งแดงขึ้นไปอีก อึ้งและอายจนพูดอะไรไม่ออก

จากนั้นหญิงสาวก็หาทางออกให้กับความเขินอายด้วยการก้มเก็บดอกหญ้า เอามาใส่ตะแกรงหน้ารถจักรยาน ทำราวกับไม่ได้ยินประโยคเมื่อครู่

“ผมช่วยนะครับ”

เสียงหวานแว่ว แผ่วมาจากทางด้านหลังของหญิงสาว

คนตัวโตเดินตามร่างเล็กไปต้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ